DSC03814

gg    Psychozy schizofreniczne

z amidem kwasu lysergowego (LSD), za pomocą którego można wywołać u człowieka objawy podobne do objawów schizofrenicznych. Prowadzono badania zaburzeń funkcji wątroby w syntezie białek i badania psychotoksycznych skutków tego zmienionego metabolizmu. Badano też i ustalono metaboliczną modyfikację w komórkach zwojów nerwowych i zaburzenia biochemicznej transmisji synaptycznej bodźców w połączeniach śródmózgowych — Moruzzi —.

Ostatnio zwraca się uwagę na znaczenie dicnccphalonu, jako na ośrodek neurowegetatywnej regulacji funkcji afektywnych. Dide i Guiraud stworzyli termin atymhormie, czyli deficyt napięcia energetycznego, emocjonalnego i zainteresowań uzależnionego od sprawności ośrodka neurowegetatywnej regulacji, który z kolei jest pobudzony aktywnością całego organizmu. Do tego ośrodka dołącza się również regulacyjną funkcję układu limbicznego, którego czynność odpowiedzialna ma być za funkcjonalną synergię między rhincncephalon a korą mózgową.

Wszystkie te poszukiwania i efekty badań dały przemysłowi farmaceutycznemu inspirację do syntetyzowania coraz to nowych leków psychotropowych, które w znacznym stopniu łagodzą przebieg schizofrenii i wpływają na uzyskanie coraz to lepszych efektów leczniczych. Jednakże do wyjaśnienia etiologii i patogenezy schizofrenii na tej drodze jeszcze daleko, a na pewno nie wystarczy ograniczenie się jedynie do tej drogi.

Należy jeszcze wspomnieć badania Dohana (1966) przeprowadzone metodą epidemiologiczną w czasie wojny w kilku krajach. Badał on częstość zachorowań na schizofrenię w zależności od rodzaju żywienia. Okazało się, że w krajach, gdzie spożywa się dużo pokarmów z mąki pszenicznej, iub żytniej, schizofrenia występuje znacznie częściej, niż w krajach, gdzie takich pokarmów spożywa się mało lub nie spożywa się wcale.

Nie można pominąć uznawanego przez psychoanalityków poglądu, że schizofrenia jest regresją do stadium narcystycznego lub jeszcze głębszą. Pomijając doktrynalny słownik psychoanalizy można zgodzić się, żc środowisko rodzinne i panująca w nim zła aunosfera emocjonalna może wpływać niekorzystnie na rozwój osobowości przez brak uczuciowej akceptacji, przez częste przeżywanie lęku i obawy, czy np. rodzice nie rozwiodą się, przez zbyt autorytatywne i apodyktyczne traktowanie przez matkę lub oboje rodziców, przez różnego rodzaju frustracje itd. Zła emocjonalna atmosfera hamuje prawidłowy rozwój osobowości i powoduje, że tworząca się osobowość staje się coraz bardziej stroniąca od interpersonalnych kontaktów, coraz bardziej nieśmiała, cofająca się przed jakąkolwiek własną inicjatywą aktywności i w ten sposób formuje się stan preschizofre-niczny. Jeśli taki niekorzystny wpływ środowiska trafia na genotyp predysponowany do rozwinięcia się psychozy schizofrenicznej, wtedy oczywiście stwarza to warunki do przekształcenia się w szybkim tempie genotypu w psychotyczny fenotyp. Środowisko może mieć nie tylko korzystny lub niekorzystny wpływ na zdrowie psychiczne i może zapobiegać rozwinięciu się lub wpłynąć na ujawnienie się schizofrenii, ale ma też wpływ na utrzymanie się poprawy stanu zdrowia po przebytej kuracji, albo wpływ na ponowne pojawienie się psychopatologicznych objawów.

19. WYSTĘPOWANIE SCHIZOFRENII I TYPOWE CECHY PRZEBIEGU

Nazwa została wprowadzona w roku 1911 przez E. Bleulera dla tej psychozy, która występuje u blisko 1% ludności, a jej najbardziej charakterystycznymi tak zwanymi osiowymi objawami są: 1) rozszczepienie albo rozpad osobowości, 2) stępienie uczuciowe, bądź zobojętnienie uczuciowe i 3) autyzm. Sama nazwa jest utworzona z połączenia dwu greckich wyrazów — schizo-rozszczepiam i phren--rozum, serce.

E. Blculer zaproponował nazwę schizofrenia dla psychozy opisanej przez Kracpełina, która wcześniej nosiła nazwę dementia prae-co.t-otępienie wczesne. Bleuler mówił właściwie o grupie psychoz schizofrenicznych i sądził, że są to postaci kliniczne o — być może — różnej etiologii. Wspólne cechy tych postaci klinicznych są — wg Bleulera — rozszczepienie, autyzm i zobojętnienie uczuciowe. Wyodrębnił on 4 postaci kliniczne: 1) schizofrenia simplex, czyli prosta, 2) schizofrenia paranoides, czyli urojeniowa, 3) hebefrenia, 4) katatonia. Ponadto wyodrębnia się rzadsze postacie takie, jak: schizofrenia okresowa, schizofrenia dziecięca, schizofrenia skąpo-objawowa (latens).

Schizofrenia może pojawić się w różnym wieku, zazwyczaj nie później jak w 45 roku życia, ale najczęściej w latach 20—25. Schizofrenia dziecięca między 3—13 rokiem życia. Przebieg choroby nie jest w każdym przypadku jednakowy. Bleuler zrobił zestawienie,