DSC03836 (2)

83

struowanej przez siebie skali NLW (najmniej łubiany współpracownik). Wymaga ona ze strony menedżera oceny wszystkich (^pitychczasowych pracowników i wskazania tej osoby, z którą współpraca układa się najgorzej (oceny dokonuje się na podstawie 16 bipolarnych par przymiotników, charakteryzujących określoną osobę w 8-stopniowej skali). Wysoki wynik NLW traktuje się jako wskaźnik stylu zorientowanego na ludzi, niski zaś jako wskaźnik stylu zorientowanego na zadania.

Za pomocą pojęcia „odpowiedniość sytuacyjna” Fiedler wprowadził do modelu wpływ sytuacji. Jest ona określona przez trzy zmienne:

~ • siła stanowiska (władzy), wyrażająca kompetencje i możliwości stosowania sankcji przypisywanych danemu stanowisku (waga!);

biostruktura zadań jest drugą co do ważności zmienną (waga 2). Zadanie o wysokim stopniu strukturalizacji to takie, przy którym są do dyspozycji szczegółowe procedury lub instrukcje. Zadanie nieustrukturalizowane to z kolei zadanie nierutynowe, wieloznaczne, które należy wykonać bez pomocy standardo-wjfch procedur;

lO stosunki między menedżerem a podwładnymi. Jeżeli menedżer i podwładni wykazują wysoki stopień wzajemnego zaufania i szacunku oraz czują do siebie sympatię, uznaje się że ich wzajemne stosunki są dobre. I odwrotnie, jeżeli poziom zaufania, szacunku i sympatii wzajemnej jest niski, stosunki są złe (waga 4).

Do określenia różnych wariantów zarządzania zmienne te są dychotomizowane:

¹ • dobre - złe stosunki,

p$*ltttrukturyzowane - nieustrukturyzowane zadania,

* duża - mała siła stanowiska.

Kombinacje tych trzech zmiennych pokazano w tabeli 7.2.

i

I