DSC04085

102 IPOWAN |( A $ II V WY W

102 IPOWAN |( A $ II V WY W

ottttdy a	Jndowurc	-liUt
* glacitel	ktimłc /nu	'■ Cii
Kiej ku	poludnit	jW|
jelności.	Dopiero	nu i
‘jwno wh	icdiodmm,	. j A

klej strofie wybrzeża wyniku więc, /o

polskiego sf( Inni praeważnio zaburzonej    _

j _t ■ s t stosunkowo cienka 1 nawet bur u alej ku jjoiu<iniowf (H.

W. .1. Mróz, 1978) nie wykazuje dwudzlelności. Dopiero tu i>\Miuri» tu. ta w Wiślanych i nu Ich obrzeżeniu zarówno wschodnim, juk j zachodnim (J. E. Mojski, 197Ue) rozpoznano bardzo złożony profil stratygraficzny osadów zlodowuccniu południowopolskiego. W rejonie gdańskim, główni* w północno-zachodniej części Żuław Wiślanych, profil ten składa a* z trzech pokładów gliny zwałowej, podścielonych, rozdzielonych i przykrytych osadami zastoiskowymi i wodnolodowcowymi. Z trzech pazia, mów gliny zwałowej jedynie dwa wyższe są pospolite, natomiast pozłota dolny występuje tylko w niektórych miejscach, jak np. w południowej części Gdańska, w Sobieszewie i w Trutnowych. Miąższość osadów zlodowacenia południowopolskiego wynosi 20—40 m w północnej części Żuław Wiślanych i 40_50 m w części południowo-zachodniej. Cechą charakte

rystyczną dolnej części osadów tego wieku na Żuławach jest znaczny udział w nich skał podścielających, tj. margli kampanu oraz piasków glaukonitowych i kwarcowych oligocenu i miocenu. Wyższe jaoziomy osadów tego zlodowacenia są pozbawiono takich domieszek, co świadczy o braku dłuższych okresów niszczenia subaeralnego oddzielających kolejne okresy lodowcowe.

Interglacjał ferdy n a n do wski

Interglacjał ferdynandowski zdefiniowano na podstawie plejstocea-skiej flory kopalnej opracowanej przez Z. Janczyk-Kopikową (1963, 1975a) w profilu wiertniczym Ferdynandów B, na północny zachód od Kocka, w dorzeczu dolnego Wieprza. W tym profilu, który jest środkowym z trzech tam wykonanych, na głębokości 51,0—36,0 m występują utwory jeziorne w postaci mułków, ziemi okrzemkowej, kredy jeziornej, gytii i torfu. Badania Z. Janczyk-Kopikowej wykazały, że zbiornik uległ zarastaniu i stopniowemu zatorfieniu. Torf rozwijał się początkowo jakd zielny, potem mszysty, trzcinowo-turzycowy i drzewny. Brak śladów wietrzenia osadów pozwala na wnioskowanie o ciągłości akumulacji utworów, co potwierdza także ciągłość sukcesji roślinnej.

Diagram z Ferdynandowa obrazuje następującą sukcesję roślinną (fig. 32): lasotundra (okres I, faza 1), bór mieszany (okres II, faza 2), lasy liściaste ciepłolubne (okres III, faza 3) z Quercus, Ulmus, Tilia i Co-rylus, przy zupełnym braku Carpinus, bór świerkowy z elementami lasu liściastego (okres III, faza 4), tajga (okres IV, fazy 5 i 6), lasy grabowe (okres V, faza 7), tajga (okres VI, fazy 8—10) i wreszcie tundra (okres VII, faza 11). Według Z. Janczyk-Kopikowej można tu wyróżnić dwa okresy ciepłe. Pierwszy — starszy — zaznaczony istnieniem ciepłolubnych lasów liściastych -(faza 3) i młodszy — panowaniem lasu grabowego z dużym udziałem Alnus. Okresy te są przedzielone okresem panowania tajgi.

Obraz ten nabiera specjalnej wymowy w powiązaniu z poprzednio sformułowanym poglądem o braku przerwy w profilu.. Decydujący dla określenia pozycji stratygraficznej profilu z Ferdynandowa jest fakt, że