DSC04156

warstwowana, mułki, iły lub gliny wurHtwowfmc lub wreszcie glinki lfs>owe odwapnione. Osady togo rodzaju znane są m. In. z Tarzymiechów (A. Jnhn, 1952a, 1956), z Nowin bukowskich (E. Kilhle, 1952d) 1 Clecha-_1U'l; Krzesiinowakieh (A. Jahn, 1953, 1956). Są to osady jeziorno-zastoisko-_lVf, częściowo poci uniżeniu eolicznego, osadzune w wodzie. Jest to odrą-ima facja w stosunku do wyróżnionych na zachód od Wisły. Prawdopodobnie osady te powstały w innych sytuacjach paleogeograficznych, w bardziej kontynentalnych warunkach klimatycznych. Na zachód od Wisły tego rodzaju osady występują lokalnie i w żadnym przypadku nie stanowią jedynego osadu z transgresji lądolodu środkowopolskiego, jak to obserwuje się dość powszechnie na Wyżynie Lubelskiej.

Najbardziej charakterystycznym osadem wśród wymienionych są na Wyżynie Lubelskiej mułki dryasowe, stwierdzone po raz pierwszy w Ta-rzymiechach (A. Jahn, 1952a). Miąższość ich sięga 11—15 m. Leżą one a torfach interglacjalnych, a przykryte są iłami warwowymi (0,7 m miąższości), które kończą serię sedymentacyjną. W niektórych obszarach, np. w Kotlinie Zamojskiej (J. Malinowski, 1965), iły wstęgowe miąższości 2 m występują w spągu mulków dryasowych. Jako przejściowe warstwy opisano pyły (3 m miąższości) i piaski (1,4 m miąższości). Mułki dryasowe składają się w dużej części z materiału pochodzenia eolicznego. tak że bywają nazywane lessami jeziornymi.

Mułki dryasowe są jednym z nielicznych poziomów zlodowacenia środkowopolskiego zawierających obfite szczątki roślin. Klasyczny ich profil z Tarzymiechów poddano specjalnym badaniom geologicznym i dokładnie opracowano zawartą w nim makroflorę (A. Srodoń, 1954a). Jest to flora zimnolubna (Dryas octopetala Linnaeus, Betula nana Lin-naeus). Florę z Tarzymiechów porównano z florą z sąsiadujących stanowisk Zamszany i Tarnogóra. Łącznie w stanowiskach tych występuje 61 gatunków roślin arktyczno-górskich lub borealno-górskich. Kilka z nich stwierdzono po raz pierwszy w plejstocenie Polski; są to: Elyna myosuroides Koch., Oxyria digyna Hiller, Pedicularis uerticillata Linnaeus, Silene acaulis Linnaeus, Spirodella polyrrhiza Schleiden. We florze tej niemal zupełnie brak elementu stepowego, co zdaniem A. Środowa (1954a) może wskazywać dodatkowo na przynależność do zlodowacenia środkowopolskiego.

Na Wyżynie Lubelskiej (A. Jahn, 1956) zaobserwowano przejście stropowej części mułków dryasowych w osady o charakterze lessów. Jednym z najlepszych przykładów tego rodzaju profilów obok Tarzymiechów są odsłonięcia z Suszna nad Bugiem (J. E. Mojski, J. Trem-baczowski, 1961). W stropie jeziornych mułków dryasowych, które zawierają domieszkę szczątków organicznych i mają miąższość około 5 m, występują mułki osadzone w spłycającym się zbiorniku, dostarczone do niego w formie pyłu lessowego. Miąższość tych mułków lessowych sięga 2—3 m. Osady te są przykryte piaskami ze żwirem, stanowiącym re-zyduum osadów glacjalnych zlodowacenia środkowopolskiego.

W wielu profilach na Wyżynie Lubelskiej wyróżniono odrębny stratygraficznie poziom lessów, tzw. najstarszy, zaliczany do zlodowacenia środkowopolskiego (A. Jahn, 1956, J. E. Mojski, 1965e; J. Malinowski, 1964, 1965). Utwory pyłowe tego poziomu, pierwotnie osadzone częściowo jako aluwialne (w środowisku wodnym) lub jako lessy soliflukcyjne, zostały następnie bardzo silnie przekształcone na skutek wietrzenia,