DSC04179

M. Hi

chi*

1965);

to

»wh

(M.    1964; M. lunnomianu,

powstałe w rynnach.

W okoiioaoh między Krosnem Odrzańskim n Kostrzynem stwierdza sit- (S, Skompski, 1976) obecność Jednego, stałego poziomu glin zwało, wych slodowacenia środkowopolsklego występujących na znacznym oh. starze pokładem o stałej i znacznej miąższości około 40 m. Niceo dale) nn wschód, w okolicach Łagowa, wyróżniono natomiast gliny zwałów* dwu stadialów zlodowacenia .środkowo polski ego. W Sarnim Łasic występują dwie warstwy glin zwałowych kilkumetrowej miąższości, rozdzte-lone cienką warstwą piasku. Przynależność do stadiałów maksymalne-go i mnzowlecko-podlaskiego jest dokumentowana (J. A, Czerwonka, B. Witek, 1977) odmiennym składem petrograficznym. Na tej też podstawie oba poziomy mogą być paralelizowane z poziomami wyróżnianymi przez A. G. Cepka (1962, 1967) na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej (najprawdopodobniej solawa I, solawa II).

Więcej poziomów glacjalnych w obrębie zlodowacenia środkowopol-skiego wyróżnia M. Kozłowska (1979). W Kotlinie Gorzowskiej oraz na terenie Pojezierza' Myśliborskiego wydziela ona trzy poziomy glin zwałowych. Rozpoziomowanie to stwarza możliwość porównania z innymi obszarami Niżu Europejskiego, gdzie wydziela się więcej stadialnych poziomów glin zwałowych w zlodowaceniu środkowopolskim.

Interglacjał eemski Uwagi ogólne

Interglacjał eemski był najcieplejszym okresem neoplejstocenu. Należą do niego osady leżące między osadami zlodowacenia środkowopolskie-go i zlodowacenia północnopolskiego i występujące głównie w facjach rzecznych, jeziornych, morskich i wietrzeniowych. Korelacje stratygraficzne między profilami poszczególnych facji nie są dostatecznie pewne, a w niektórych przypadkach korelacji takich zupełnie brak. Podziału bio-stratygraficznego na podstawie rozwojui szaty roślinnej można było dokonać w osadach jeziornych i częściowo morskich. Najpowszechniejsze jednak i najbardziej miąższe są osady rzeczne. Ich stratygrafię oparto na zmienności litofacjalnej. Zmienność litologiczna profilów nie może być interpretowana jednoznacznie ze względu na brak dostatecznych kryteriów pozwalających na odróżnienie zmian uwarunkowanych ewolucją klimatu od zmienności spowodowanej zróżnicowaniem facjalnym osadów powstałych w podobnych warunkach klimatycznych. Nowe, i jak się zdaje istotne dla dalszych badań wyniki, osiągnięto m. in. w pracach nad korelacją osadów rzecznych, jeziornych i morskich interglacjalu eemskiego nad dolną Wisłą.

Charakterystyka paleontologiczna interglacjalu eemskiego opiera się na badaniach osadów jeziornych i morskich. W pierwszych występują przewodnie zespoły florystyczne i faunistyczne, a w drugich zesooly fauny morskiej. Z przewodnich oraz ważniejszych gatunków i zespołów roślin interglacjalu eemskiego należy wymienić: Picea obovata Lede-bour, Larix sihirica Łedebour, Azalea pontica Linnaeus, Acer tataricum Linnaeus, Ilex aguifolium Linnaeus, Brasenia purpurea (Michaux) Ca-