DSC04190

w po»t«Cl iw 1 rów ora* plików różnoilarnUtych i (lrobnozlnrnl-*y_t'h. ósfldy lUrorwciy U**) i w wiciu. tnli]ioich rownloż oHiuiy powo-V,>.w<' Kację #taror»c«y reproientują iły i mulkl / wli,•kazn luli mniej-

domiwiką subłtancjl organtc*n#j ora/, gytte i torfy. Zarówno w tych ,_s ,    . Jak też często i w osadach korytowych, wyatępują mięczaki

^uikowodne licinlr reprezentowano zwłaszcza przez takie formy, jak pistńnolis (Milllar), hithiytiia tcutaculata (Liinnaeus) i Pisidium nioifriii^rriaaMtn Ptuadilhe. W rejonie Kwidzyna osady starorzeczy są „.stąpić przez osady rozległego, niezbyt głębokiego zbiornika jezior-’_0lj_Ol w którym również rozwijała się fauna (fig. 73).

Badania palinologiczne osadów starorzeczy i jeziornych wykonane w wielu stanowiskach takich jak Przylubie, Zła Wieś Wielka, Mniszek, Grabówka (fig- 72) i inne (Z. Borówko-Dłużakowa, Z. Janczyk-Kopiko-w.i. 19S5; Z. Janczyk-Kopikowa, 1965, 1968, 1970) wykazały, że sedymentacja osadów starorzeczy środkowej serii dolinnej i osadów jezior-_nvch rozpoczęła się w fitofazach e i j interglacjału eemskiego i trwała przez ochłodzenie pooptymalne. W profilu z Mniszka w osadach starorzecza K. Tobolski (E. Drozdowski, K. Tobolski, 1972) stwierdził ponadto oznaki pooptymalnego ciepłego wahnięcia klimatycznego (ocieplenie Mniszka). Badania te pozwalają przypuszczać, że wypełnianie starorzeczy było w pełni synchroniczne z powstawaniem górnego poziomu osadów morskich pozostawionych przez morze tychnowskie.

Seria górna spoczywa ponad serią środkową i wypełnia następną, poszerzoną dolinę; szerokość doliny głównej dochodzi do 18 km, a jej dno znajduje się na wysokości około 10—20 m n.p.m. Seria składa się z dwu części. Część dolną (a) tworzą rzeczne osady korytowe złożone ze żwirów różnoziarnistych, lecz drobniejszych na ogół od żwirów serii środkowej, oraz piasków różnoziarnistych i drobnoziarnistych, zaakumu-lowanych w dwu cyklach sedymentacyjnych zaznaczających się zmiennością uziarnienia osadów — od gruboziarnistych da drobnoziarnistych. W dolinie głównej i w dolinach bocznych ta część serii nie zawiera osadów pozakorytowych (fig. 78), natomiast w strefie zasięgu mórz interglacjalnych, jak to widać w profilu w Nowinach (fig. 76), występują również osady pozakorytowe w postaci torfów i gytii znajdujących się w stropie osadów dwu dolnych cyklów sedymentacyjnych.

Górna część (b) składa się z osadów zastoiskowych. Piaski rzeczne części dolnej stają się ku górze coraz bardziej drobnoziarniste i stopniowo, bez wyraźnej granicy, przechodzą w piaski pylaste; ponad którymi leżą mułki warstwowane i iły warwowe stanowiące już osad ekstragla-cjainy.

Seria górna w całości jest serią przejściową, która powstała w schyłkowej części interglacjału eemskiego i na początku zlodowacenia pół-nocnopolskiego. Granica między tymi okresami nie była granicą ostrą. Warunki klimatyczne uległy wyraźniejszemu pogorszeniu już w początkowym okresie akumulacji osadów rzecznych górnej serii dolinnej i od tej pory ulegały dalszej ewolucji w kierunku klimatu arktycznego z okresowymi jedynie wahnięciami ciepłymi.

Omówione przykładowe profile osadów zarówno morskich, jak też lądowych przedstawiają łącznie pełny i konsekwentny obraz rozwoju zjawisk w interglacjale eemskim w reionie doliny dolnej Wisły. Zjawiska te przebiegały we wzajemnej ścisłej zależności. Najważniejszymi