DSC04212

HH <10.1 STO CifiN Ni/ POLRK WY?/ lim >K<)WOl-OKfiKIK 229

sane prze* J. Dylik* (10(11,1 H)03a) w dolinie Mrożycy 1 w prolilu G6ry św. Małgorzaty na Wyżynie Łódzkiej, miąższości do 10 m.

liównleż mało poznane są proille osadów stokowych utudiału kaszubskiego (sandomierskiego). Tego wieku mogą być mulkowo-piaszczystc pokrywy stokowe powstałe w środowisku peryglacjalnym nai zachodnim przedpolu Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej (S. Gilewska, 1963). Piaski i żwiry kongeliflukcyjne o teksturze zmarzlinowej¹ są znane z okolic Podzi. gdzie występują pod osadami organicznymi interstadiału konińskiego (brorup — J. Dylik, 1961, 1964), a także w identycznej sytuacji stratygraficznej w przekroju w Koninie (E. Rutkowski, 1967).

W profilach osadów jaskiniowych Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej (T. Madeyska-Niklewska, 1969) stadiałowi kaszubskiemu (sandomierskiemu) mogą odpowiadać cienkie pokrywy soliflukcyjne złożone z pyłu lessowego i ostrokrawędzistego gruzu. W Jaskini Nietoperzowej w tego rodzaju pokrywie występują gatunki arktyczne, jak Dicrosto-nyx torąuatus (Pallas) i stepowe, jak Cńcetulus cf. migratorius (Pallas) (fig. 83).

Opisane dotychczas facje osadów nie dają dostatecznych podstaw do podziału stadiału kaszubskiego na| mniejsze jednostki stratygraficzne w strefie ekstraglacjalnej. Jedynie bezpośrednio pod osadami pokrywowymi i na eemie w profilach osadów jeziornych okolic Łodzi (J. Dylik, 1968) oraz w stropowych warstwach osadów jeziornych interglacjału eemskiego w Kaliskiej i w Szwajcarii występują odcinki, których diagramy pyłkowe notują florę wskazującą na poprawę warunków klimatycznych, powyżej fitofazy tundrowej, a więc najstarszej fitofazy zlodowacenia północnopolskiego.

Najdokładniej poznanym tego rodzaju profilem jest Józefów kolo Łodzi (fig. 87). Ponad torfem eemskim występuje tam gytia bądź ily mulaste przykryte gytią z warstewkami drobnego piasku w stropie. Profil osadów jeziornych kończy kolejny, górny torf. Ponad nim leżą piasz-czysto-żwirowe osady „pełni wurmu”. Spektrum pyłkowe górnego torfu i podścielającego go mułku torfiastego, warstw łącznej miąższości około 1 m, świadczy o rozwoju lasów brzozowo-sosnowych z małym udziałem dębu i olszy. Te obie warstwy Ze spektrum leśnym J. Dylik (1968) uważa za wiekowe odpowiedniki „interstadiału” amersfoort w profilach młodszego plejstocenu Danii i Holandii.

Ze stropowej próbki górnego torfu w Józefowie pochodzą dwie daty (¹⁴C): 32 875 + 2 850 oraz ponad 37 000 lat B. P. (J. Dylik, 1988), obie jednak, jak słusznie uważa J. Dylik, nie oddają rzeczywistego wieku utworu. Podobnego wieku może być warstwa mułu torfiastego, miąższości ponad 1 m, oddzielona różnoziarnistymi piaskami rzecznymi z gla-zikami od torfu i mułów wapnistych eemskich wi pobliskim profilu jeziora Okręt koło Łowicza (Z. Klajnert, A. Piechocki, 1972). Profil pyłkowy jest podobny do spektrum józefowskiego; obserwuje się w nim udział pyłku roślin zielnych i niewielki leszczyny oraz graba. Tego wieku są zapewne warstwy w Kaliskiej (Z. Janczyk-Kopikowa, 1965), gdzie ponad osadami powstałymi w klimacie chłodnym (brak drzew liściastych, wzrost udziału drzew iglastych i ilości Artemisia, Gramineae i Cy-peraceae) leży gytia mulkowa, w której oprócz występującej już niżej sosny i brzozy pojawia się ponadto jodła, świerk i w bardzo małej ilości lipa, wiąz, grab i leszczyna. Miąższość tej warstwy wynosi 0,4 m. Siady