DSC04214

JUT NI/. IMH.MK Wyżyny uhoukowopolbkie 231

lnterstiuUnł Koniński. IntorfitRdifi! konińnki odpowiods pozycji stratygraficznej    *J. E« Mojski (1900c) nadawa) poprzednio interstadia-

jo\vi brorup, którego osudy nazywano w Polsce dawniej interstadiałem oryniackim. Interstadiał ten jest reprezentowany głównie przez osady łętiorne oraz utwory wietrzeniowe, przeważnie profile gleb kopalnych _NV lessach i utworach pokrywowych na północnym przedpolu strefy lessowej.

Spośród dosyć licznych profilów osadów jeziornych najważniejsze na obszarze Niżu Polskiego są zbadane palinologicznie profile w Koninie—Ma-rantowie (Z. Borówko-Dłużakowa, 1967, 1979) na Nizinie Wielkopolskiej i w Podgłębokiem (Z. Janczyk-Kopikowa, 1969) na Polesiu Lubelskim.

Profil w Koninie, którego sytuację geologiczną szczegółowo przedstawił E. Rutkowski (1967), składa się z warstw gytii i torfu miąższości 9,4 m (fig. 88). W diagramie pyłkowym Z. Borówko-Dłużakowa wyróż-

Fig. 88. Przekrój przez osady interstadiału konińskiego w Koninie na Nizinie Wielkopolskiej (wg E. Rutkowskiego, 1959, 1967)

N, — miocen, N, — plio-cen, S — zlodowacenie środkowopolskie, E — in-terglacjał eemski, zlodowacenie północnopolskie: Bi — stadial kaszubski, B,_, — interstadiał koniński, B_s — stadia! główny

niła trzy fazy rozwoju rośliimości leśnej. Faza I odpowiada widnym lasom brzozowo-sosnowym z wierzbą, modrzewiem i heliofitami. Lasy miały charakter subarktyczny. Faza II obejmuje zwarte lasy liściaste. W początkowym ich rozwoju dominowały olsza i lipa, przy podrzędnie występującym grabie, wiązie i dębie, małej ilości leszczyny ii dużej ilości paproci. Było to optimum termiczne, po którym nastąpiła ekspansja świerka w towarzystwie jodły i olszy. U schyłku fazy II dominowała sosna i pojawiały się zarośla brzozy. W fazie III, parkowych lasów brzozowo-sosnowych z wierzbą i modrzewiem, Z. Borówko-Dłużakowa wyróżniła 4 podfazy, będące odbiciem zarówno zmian klimatycznych, jak i warunków edaficznych. W osadach tej fazy występują kości Mammon-teus primigenius (Blumenbach). Górna część osadów fazy III nawiązuje zapewne do klimatu jaki panował na początku stadiału przedgru-dziadzkiego. Należy podkreślić, że fazy I i II obejmują tylko niewielką część profilu. Przeważająca część osadów w Koninie, miąższości 5,7 m, powstała w fazie III.

Poeemski wiek profilu z Konina—Marantowa jest kwestionowany zwłaszcza w literaturze radzieckiej. Wątpliwości wynikają z niektórych, nie mających porównania z innymi profilami poeemskimi, cech profilu. I tak wśród poeemskich utworów organicznych profil koniński odznacza się nadzwyczaj dużą miąższością. Jego diagram pyłkowy pozwala na wydzielenie w nim większej niż w interstadiale liczby fitofaz. Optimum klimatyczne jest cieplejsze niż w innych poeemskich diagramach pylko-