DSC04684 (2)

40

^B PANA, naszego obrońcę.

Co Niedniiomieczowe słońce Na serca jasnym rubinie Złapali wszy, stał na chmurach.

1 nie sam świadczę o cudzie,

* Ale wszyscy moi ludzie.

Wszyscy szyidwasi na murach Widzieli ten wizerunek Dotoris, jak brał kierunek Ku wschodowi, świecąc miastu.

*5 Widać, ze nasz okręt tonie,

Źe potrzeba mu balastu.

Więcej szabel... więcej ducha. Więcej serca w naszym łonie:

Bo ta wielka zawierucha * Niebios wszystkich nas pochłonie.

TOWARZYSZ

Ksiądz Marek wczoraj to z ducha Wytłumaczy! na ambonie,

Mówiąc o różnej pokusie.

Miecze te, powiada, bólu,

E| Bolące w Panu Jezusie ,

To są gorsze od kąkotu Wady na ojczystym polu,

\ Z których boleść ma Ojczyzna.

Pierwszy miecz, co w niej usterka, ¹⁰⁰ Mówił, jest to francuszczyzna,

A drugi miecz — to szulerka,

I A I — to kieszeń stratna.

jiNfcr — metafora Słowackiego objaśniona dalej * ń ide; por. Piano Śnięte — 7 grzechów głównych.

w. O wizenmek Dotom (tac.) — wizerunek boleści.

w. 91—120 Ksiądz Marek zostaje ukazany jako rewelator spraw ostateczni areiejący odczytywać znaki Boże.

I 96 kąkol — chwal zbożowy; roślina z rodziny goździkowatych o purpuro"* Banayrh kwiatach I trujących narinnarh.

A czwarty — kobiece rządy;

Piąty — to przedajne sądy,

¹⁰⁵ A szósty —■ zawiść prywatna,

A siódmy — zgniłe sumnienie.

Te wszystkie, mówił, ościenie W jednym sercu, co je mieści, Zatknięte ręką morderczą, no Jako błyskawice sterczą;

Jak słońce srebrne boleści, Słonecznik siedmiomieczowy,

Go ma w środku serce Boże,

A na rękojeściach głowy ¹¹⁵ Do panów naszych podobne.

I znów o każdym upiorze,

0    każdym mieczu magnacie Mówił powieści osobne,

Jak sędzia na majestacie

¹²⁰ Sądzący zbrodnie czerwone... Potem kazał przed ambonę Przynieść trumnicę z kościarza

1    sam, z ognistą powieką,

Nogą odrzuciwszy wieko,

¹²⁵ Kiedy się pył ruszył z kości.

Krzyknął: „Oto proch cmentarza, Który w żywych obecności Będzie sądzon, jak wy sami Kiedyś, nakryci trumnami,

130 Przez lud będziecie sądzeni...

Oto jest proch z trupa rdzeni! Oto jest jedna z piszczeli,

Co może na karabeli Spoczywała do starości”.

¹³⁵ „Jeśli ty” — mówił do kości — „Spod twojej rysiowej delii Przy czytaniu Ewangelii

w. 133 karabela — lekka, ozdobna kizywa szabla