DSC04726 (2)

124

124

KOSAKOWSKI

•¹⁰ Niechaj ciebie Pan Bóg broni ¹ Od tak haniebnego czynu.

JUDYTA

Gdyby z każdego rubinu.

Co na czepcu moim świeci.

Była iskra, niechaj leci!

2is Niechaj się za dachy chwyta!

Zrywa z czepca drogie kamienie i rzuca

Nu... ja nie Polka —ja mściwa —

Ja Żydówka! Ja Judyta!

KOSAKOWSKI

Słuchaj, dziewczyno straszliwa!

Piękność twoja nieśmiertelna,

²³⁰ Jakaś straszna i piekielna,

Ząb perłowy, kiedy zgrzyta,

To mi serce w piersiach lata.

Słuchaj, ty jesteś bogata I ochrzczona — córko grzmotów!

²²⁵ Ja się z tobą żenić gotów.

JUDYTA

Nu — a ojciec?

KOSAKOWSKI Żyd wisielec.

Co mi tam twój ojciec znaczy! Odprawiłaś już popieleć I bośmy po rabinie...

JUDYTA

A jak jego duch zobaczy?

w. 215 W autografie: „Niechaj się tu dachów chwyta”, w. 228 Odprawiłaś już popieleć — pokutę.

na wiatr.

KOSAKOWSKI

I vv jakiej ty żyjesz krainie, o trupach zawsze gadasz?

JUDYTA

Czy ty wojnę wypowiadasz Wszystkim duchom Izraela?

KOSAKOWSKI

U Czart oczami twymi strzela,

Ogień leje w serca cieśnie,

Głowę wprawia w obłąkanie.

Dziś widziałem ciebie we śnie Jakby jakie malowanie,

20 Źe już byłaś na stracenie

Prowadzona w żar, w płomienie,

A z płomieni były róże,

A, ty w różach jak w altanie, Uczepiona ręką w górze Za krzyż.

JUDYTA Ty śnił prawdę świętą.

KOSAKOWSKI

Judyto — gdyby cię wzięto I śmiercią, ogniem grożono;

Ty znasz moją klacz czerwoną,

Co przeleci miasto całe ²⁵⁰ I wyleci drugą stroną. •

Tylko klaśnij w ręce białe,

Tylko padnij mi na tono,

Tylko chwyć się jak zbawienia:

A ja z grobu i z płomienia

1 238—245 Kossakowski przeczuwa śmierć Judyty, ma wróżebny sen.