DSC04987 (2)

Owidiuszowi jeśli się wybacza,

Że w mrocznym czasie śpiew jego brzmiał głucho, Niechże czytelnik pomni: nie wygnańcem,

Lecz prawie trupem byłem, gdym to pisał.

Cóż mi do waszych teraz pieśni, Muzy?

Oto naprawdę dla mnie czas wesoły,

Gdy mnie gorączka nieszczęsnego pali I dreszcz straszliwy z równą siłą mrozi, Gdy znoszę wszystkie, jakie febra ciałom, Którymi włada, zadaje cierpienia.

Lecz śpiewa także ten, co drżącą ręką Żebrze o grosik u świetnych podwojów. Taka i moja sprawa: będę śpiewem Błagał moc wyższą, gdy ludzka zawodzi Sztuka. W niedoli zawsze najwierniejsza Wspomożycielko, o, Córko i Matko Boga, racz wejrzeć i teraz łaskawie I skargi sługi swojego wysłuchać,

Który — że może się skarżyć i władzę Ma nad słowami — to zawdzięcza tylko Tobie, jak również to, że jeszcze życie Tli się pod skórą pośród żył i kości.

Żyły, kość, skóra — tyle z mego ciała Zostało; resztę strawiła choroba.

Krew mnie odbiega, gasną lica, gaśnie Uroda, niegdyś nie najlichsza. Blady I chudy jestem, jak te cienie zmarłych,

23