DSC04998

Od y$-*j chwili i mój mistrz mnie kochał.

osztowawszy sławy, miłowanej Już dawniej, tak ją uwielbiałem w duszy,

Że co dzień większe roiłem zamiary I wszelkich do niej dróg poszukiwałem.

Lecz na tym sziaku stanęła przede mną Ponura bieda, pętając mi nogi:

Ojciec powiedział, że nie ma pieniędzy,

Aby na dalsze moje studia łożyć.

Kiedy już miałem żegnać się z Muzami,

Z pomocą przyszedł los niespodziewany. Biskupem Krzycki wówczas był, Febowi Miły jak mało kto z ludzi. Przede mną Otworzy! bramę świetną swego dworu, Pomyślność moim Muzom obiecując,

A obietnicy chyba by dotrzymał,

Gdyby przedwczesna śmierć go nie zabrała.

Po tej utracie, tak dla mnie bolesnej,

Do swego domu przygarnął mnie Kmita,

Który, nie szczędząc kosztów, w kraj Latynów Wysłał mnie. Niby kupiec po klejnoty,

Do euganejskiej spieszyłem Pallady,

By u niej wiedzę nabywać bezcenną. Pozazdrościła Fortuna: choremu Kazała wrócić do ognisk ojczystych Rychlej, niż chciałem i niż pragnął Kmita.

Cóż robić — wszyscyśmy pod władzą losu. Umrę więc w domu: jedyna pociecha W tym, że nie obca przykryje mnie ziemia.

Ty, co nad zmarłym płakać przyjacielem Będziesz, Kromerze, albo ty, Rotundzie,

Jeśli na grobie legnie kamień, takie Wielkimi wypisz literami słowa:

TU BEZ NADZIEI I TRWOGI SPO< PRAWDZIWIE ŻYWY. ZEGNAJ, ZYC1

M

lARŁEl

To dość. A teraz do ciebie powracam,

Mój czytelniku, aby snuć opowieść O moich dziejach. Byłem chorowity. Najmniejsze trudy mnie wyczerpywały.

Dość urodziwy byłem i wesoły (Choć w oczach mogłeś odczytać nieśmiałość), Wymowny, miałem głos wyraźny, cerą Białą, postawą kształtną i wysoką;

Drażliwy, skory do gniewu, niekiedy Przez wiele dni sią złościłem, a nigdy Nie ukrywałem wrogości, lecz także Nigdy sam do niej nie dałem powodu.

W przyjaźni byłem wybredny i stały, Wiedząc, że ona jest najwiąkszym skarbem. Gdyby bogactwo los mi zdarzył, myślą,

Ze nikt by nie żył wspanialej ode mnie I nie był bardziej hojny. Podziwiałem Te rzymskie słowa, zaiste królewskie:

„Nic dziś nikomu nie dałem, o, wstydzie, Wiąc dzień straciłem, na próżno przeżyty!" Litosne miałem serce — ale takie,

Jakie w jelenia trwożnej piersi bije; Nienawidziłem wszelkiego oręża I byłem wrogiem Pallady wojennej. Wytwomość manier zaś, stroju, pokarmu Kochałem nazbyt, niemal jak kobieta.

Od pacholęcia aż do lat dwudziestu Piłem jedynie wodą; stąd, jak myślę, Zaczęła chorzeć wątroba; ta woda,

Niegdyś wypita, dławi moje życie.

45