DSC05432 (2)

Ołówne warszawskie realizacje Marconiego powitają w latach czterdziestych, gdy miaito wchnd/j w okres bardziej dynamicznego rozwoju. W roku 1844 architekt rozpoczął budowę jednej / najbardziej reprezentacyjnych budowli ówczesnego miasta, jaką był dworzec pierwszej linii kolejowej na ziemiach Królestwa: kolei warszawsko-wiedeńskiej. Obiekt otrzymał niską, lecz niezwykle wydłużoną bryłę (dł. 190 m), t podwyższoną partią centralną i bocznymi ryzalitami zwieńczonymi smukłymi wieżyczkami, zamykającymi optycznie kompozycję całości W kompozycji budowli dopatrzyć się można inspiracji florenckiego Palazzo Pitti. a w detalu rzymskiej Nowej Kancelarii. W tym samym czasie, w latach 1843 1846, architekt wzniósł po przeciwnej stronie Al. Jerozolimskich własną rezydencję, zwaną z włoska „Caia Marconi". Był to zespól czterech budynków opartych na wzorach rzymskich renesansowych podmiejskich willi i pałaców. Formy renesansowe znalazły także zastosowanie w miejskim pałacu Andrzeja Zamojskiego przy Nowym Święcie (wzniesionym przy współpracy Adolfa Wolińskiego), pałacu Kossakowskich przy tej samej ulicy (1849) i kamienicy przy Krakowskim Przedmieściu 7 (1852).

Neorenesans chętnie był w tym czasie przyjmowany przez wzrastające na znaczeniu mieszczaństwo, które dostrzegało swoje ideowe pokrewieństwo z kulturą włoskiego renesansu. W rozwoju ncorenesansu, stale obecnego w architekturze historyzmu, dostrzec możemy kilka faz i obecność wielu odcieni stylowych. Dla wczesnego okresu występowania tego stylu charakterystyczna jest pluskoić detalu i jego oszczędne stosowanie. Chętnie używane są wówczas elementy czerpane z wczesnego renesansu (ąuattro-cento - wiek XV) bądź z rzymskich dzieł okresu dojrzałego. W kolejnych dekadach stosowane motywy nabierają plastyczności i wyrazistości, stają się bogatsze. Korzysta się wówczas głównie z motywów dojrzałego i późnego renesansu (cinqucccnto - wiek XVI), chętnie nawiązując do renesansu weneckiego. Tę fuzę rozwojową ncorenesansu w twórczości Marconiego prezentują dzielą powstałe w latach pięćdziesiątych, w końcowej fazie epoki historyzmu wczesnego.

Do najważniejszych należy Hotel Europejski wzniesiony w centrum stolicy, pomiędzy Krakowskim Przedmieściem a Placem Saskim, w dwóch fazach, w latach 1855-1859. Duży gmach, który po rozbudowie w latach 1176-1878 zajął cały kwartał uliczny, założony został na planie trapezu z charakterystycznymi zaokrąglonymi narożnikami. Na dwóch kondygnacjach przepruwają je wysokie porte-fenetres, ujęte jońskimi kolumnami. Narożniki oflankowanc są motywem sertiany. Omach ten, funkcjonalnie rozplanowany i dobrze wyposażony (urządzenia wodociągowe wykonywały fumy angielskie), był pierwszym w Warszawie nowoczesnym budynkiem hotelowym i należał do nąjlepi/ych budowli tego typu w Europie.