DSC08670 (3)

ści Dziadów upiorem! Ta sama miłość, tności, ledwo nie też same wyrażenie:

\

• orzeczę* i ów kamień, i ta wierzba. ■■Ili pSyl Ale jak źle się wydaje u Wallenroda Pili'rimiętywań. ta poezja pam.ątek!! W owym w.eku ■■ lecz poezja życia, poezja rzeczywistości, a mc po-*Wch .sentymentalnych wspomnień!... Dopiero kiedy pil ^,Kn0Śćł wychodząc z czasu fantastyckicgo, lodowacieje powoli Pjcifl rozumu, kiedy rozum jasnością swoją, swoim mędrkowaniem t ^mistrzostwem wszystko odczaruje, co się koło nas dzieje. co się p^!l ₍ działo w przeszłych czasach, kiedy rozbije urok każdego oma-r• nia* każdego uczucia, imaginacji. zapału, uniesienia, dopiero na-^_C/Jis, w tej epoce doskonałej, zimnej refleksji, kiedy drży ser-_nasze, ale od polarnego mrozu, nie z zachwycenia — wtenczas do-.j_cro rodzi się poezja melancholii.

Lodów. •— Pustelnik mówi do księdza:

poezja czwartej części

Tal miłość, rb*. wyrażenia, fb. Dzićfclach, ale wszystko to cm w WallenrodzieRzecz jego charakter z taką miłością [powiem, modern wym świetle bohatera rcmności,

tvmentalna. z

n i e Tort 1 c r a sen-wzn a wianiu

wc* branie / brzegów; gdzie indziej wąskie i _0Qrn tt je pieszy wędrowiec Wartkim przebeclzie iknku i me Zbywa! — le zarzuty dotycz*) ekonomii Wewn ^1,11 w Ak sam bohater powieści daleko większemu Któż by dal temu wiarę? Wszak ćt ten Wnllcnro®*Ir Krzyżak, pogromca Zakonu, jest przecie zakochanym’ ^lcn ?

ten sam HH

1

Bóg mnie oświecił •, ju powracam 7. Litwy,

Ja owe miejsca, twój zamek widziałem. Kowieński zamek — już tylko ruiny; Odwracam oczy, przelatuję czwułcm.

Biegę do owej, do naszej doliny.

Wszystko jak dawniej! też laski, te kwiaty; Wszystko, jak było owego wieczoru.

Gdyśmy dolinę żegnali przed luty.

Ach! mnie się zdało, że to było wczora! Kamień, pamiętasz ów kamień wyniosły.

Co niegdyś naszych przechadzek był celem? — Stoi dotychczas, tylko mchem zarosły, Ledwicm go dostrzegł, osłoniony zielem. Wyrwałem zielska, obmyłem go łzami; Siedzenie z durni, gdzie po letnim znoju Lubiłaś spocząć między jaworami:

Źródło, gdzicm szukał dla ciebie napoju:

Jam wszystko znalazł, obejrzał, obchodził. Nawet twój muły chłodnik zostawiono.

Com go suchymi wierzbami ogrodził.

Tc suche wierzby, juki cud. Aldono!

Dawniej mą ręką wbite w piasek suchy.

D/iś ich nic po/nasz. dzisiaj piękne drzewu I liście nu nich wiosenne powiewu.

I młodych kwiatków unoszą się puchy.

Ach! na len widok pociecha nicznanu.

Przeczucie szczęścia serce ożywiło;

Całując wierzby pudlem nu kolanu.

Boże mój — rzekłem — oby się spełniło! Obyśmy, w strony ojczyste wróceni.

Kiedy litewską zamieszkamy rolę.

Odżyli znowu! niech i naszą dolę Znowu nadziei listek zazieleni!

Mówi Konrad do Pustelnicy.

Obra/ tego ro/stania dotąd w myśli stoi:

Pamiętam śród jesieni... pr/y wieczornym chłodzie — Jutro miałem wyjechać... błądzę po ogrodzie!

W rozmyślaniu, w modlitwach szukałem tej zbroi. Którą bym odział serce miękkie z przyrodzenia ¹ wytrzymał ostatni pocisk jej spojrzenia!

Błądziłem po zaroślach, gdzie mnie oczy niosą.

Noc była najpiękniejsza! Pamiętam dziś jeszcze:

Na kilka godzin pierwej wylały się deszcze.

Cala ziemia kroplistą połyskała rosą.

Doliny mgła odziewa, jakby morze śniegu:

Z tej strony chmura gruba napędziła lawy.

A z tamtej strony księżyc przezierał blada wy.

Gwiazdy toną w błękicie po nocnym obiegu:

Spojrzę... jak raz nade mną świeci gw iazdka wschodnia. O. znam ją odtąd dobrze — witamy się co dniu!

Spojrzę na dól... na szpaler... patrz, lam przy altanie Ujrzałem ją niespodzianie! itd.

mvśli. tb- widoki nutury zachwycaj*/ jest uderzaji/cym unach roni z-jego nie przypada w te czasy żadną nie rymuje miarą... Tu. żc tak z a c i a pojęć i kolorytu stawia w 1'ulszy-poematu, samej rzeczy przyczyniając bezkształtności. Wreszcie już to jest m której, przy częstszym jeszcze używaniu

120