DSC09893 (2)

młodego pokolenia. Znaczenie tej dyscypliny polega nie tylko na ^vV* ie zbiera materiał badawczy obrazujący różnorodność postaw ^l^słych wobec koncepcji pokojowego współżycia narodów i ukazuje , ^j_a różnego rodzaju deformacji tych postaw (negocjacja pokojowe-_współżycia, kult siły, niewiara w możliwości humanizacji polityki), lecz przede wszystkim na tym, że ukazuje realne możliwości oddziaływania na dorosłych za pomocą takich treści i metod, które przyczynią _się do ukształtowania u nich racjonalnego i humanistycznego stosunku do tej wartości, jaką jest pokój.

Andragogika wieku emerytalnego

Powstanie andragogiki wieku emerytalnego

Postępy medycyny, wzrost długości życia ludzkiego, rozwój instytucji usługowych i opiekuńczych zaspokajających potrzeby ludzi starych - wszystkie te procesy spowodowały, że problematyka ludzi w wieku emerytalnym stały się przedmiotem badań wielu nauk. Są przedmiotem zainteresowania gerontologii, psychologii starzenia się, socjologii, a nawet politologii i historii badających wpływ ludzi starych na dzieje państw i narodów.

Wiek emerytalny charakteryzuje się wieloma ważnymi cechami: spadkiem sił psychofizycznych, ograniczeniem aktywności i komunikacji z rzeczywistością, dominacją doświadczenia nad zachowaniem spontanicznym, trwałością dążeń, postaw i przekonań, zdolnością do głębszej refleksji nad sensem życia, skłonnością do bilansowania swego życia, opisywania go w pamiętnikach i wspomnieniach.

Obserwacja powszechnego, uniwersalnego procesu starzenia się ludzi, należących do różnych społecznych warstw, mających różny poziom wykształcenia, rozmaite zawody, sytuacje rodzinne i materialne wskazuje na to, że funkcjonowanie w roli emeryta wymaga też teoretycznego i praktycznego przygotowania. Brak takiego przygotowania prowadzi do wielu trudności, niepowodzeń, a nawet klęsk życiowych

(samobójstw), depresji i lęków.

417