DSCF2094 (2)

c) Przebieg ćwiczenia

-    zapoznać się z obsługą stanowiska,

-    wpisać do protokółu pomiarowego dane wyjściowe,

-    przeprowadzić próby skrawania dla dwóch różnych materiałów obrabianych zmieniając prędkość skrawania v od ł (i>5) przy pozostałych warunkach stałych,i

I przeprowadzić próby skrawania przy zmienionych wartościach posuwu p.Dla każdej próby dokonać 5 powtórzeń,

-    określić długość, rodzaj i odmianę wiórów oraz długość warstwy skrawanej (metodą pomiaru długości lub metodą wagową), ¹

-    dokonać wstępnej analizy wyników.

d) Opracowanie wyników    i

-    obliczyć wartości współczynnika spęczenia k _ i sporządzić wykresy

sp

|||j = f(v) oraz k_gp = f(p) dla badanych materiałów obrabianych. Na wykresie k_gp = f(v) zaznaczyć przedział ufności dla o. = 0,05,

- obliczyć kąty ścinania V oraz odkształcenie postaoiowe Ły dla średnich wartości współczynnika k_g ,

-    przedstawić wnioski z przeprowadzonych badań.

Lit eratura

1.1.    Biernawski W.i Teoria obróbki metali skrawaniem. PWN,Warszawa 1956.

1.2, Kaczmarek J.i Podstawy obróbki wiórowej, ściernej i erozyjnej. WNT, Warszawa 1970.

1»5» Z o r i e w N.N.i Woprosy miechaniki processa riezanja mietałłow. Mćtszgiz, Moskwa 1956.

1.4.    Klasyfikacja i ocena postaci wiórów w obróbce skrawaniem. Prace Instytutu Obróbki Skrawaniem, seria Materiały Instruktażowe |nr 111/ 1973, Kraków.

1.5.    Jankowiak M.s Powrót sprężysty warstwy wierzchniej po skrawaniu. Praca doktorska. Politechnika Poznańska, Wydział Budowy Maszyn. Poznań.1980.

2. BADANIA SIŁ I MOMENTÓW PRZY SKRAWANIU!

Siła skrawania działająca na przedmiot obrabiany, równa co do wartości oporowi skrawania działającemu na narzędzie, jest jednym z użytkowych wskaźników skrawalności materiału, której znajomość jest niezbędna w czasie projektowania procesu technologicznego, przy doborze obrabiarki (zapotrzebowanie mocy, dobór sztywności układu obrabiarka-uohwyt--przedmiot-narzędzie) oraz narzędzia (wielkość narzędzia, geometria ostrza itp.).

2.1. ROZKłAD SKŁADOWYCH OPORU SKRAWANIA

Wypadkowy opór skrawania rozkłada się najczęściej na trzy składowe w prostokątnym układzie odniesienia narzędzia lub obrabiarki.

Rys. 2.1. Rozkład składowych oporu skrawania w układzie związanym *    z narzędziem