DSCF6731

70

Ćwiczenie ma na celu zapoznanie się z zakłóceniami powodowanymi obecnością tlenu oraz sposobem ich usuwania.

Odczynniki

Chlorek potasu cz.d.a., roztwór o stężeniu c(KCI) = 0.01 mol/I.

Żelatyna, 0.1% roztwór wodny.

Aparatura i sprzęt laboratoryjny

Pipeta jednomiarowa pojemności 10 ml    1 szt.

Naczynko polarograficzne

Kroplowa elektroda rtęciowa

Nasycona elektroda kalomelowa

Polarograf stałoprądowy i impulsowy

Wykonanie oznaczenia

1.    Do naczynka polarograficznego przenieść 10 ml roztworu chlorku potasu c(KCI) = 0.01 mol/l i nasycić tlenem przepuszczając go przez roztwór w ciągu 10 min. z szybkością 3-5 pęcherzyków na sekundę. Zdjąć polarogram na polarografie stałoprądowym w zakresie od 0 do -2V, przy czułości aparatu 3 -10'⁷ A/działkę skali. Zdjąć polarogram na polarografie impulsowym stosując ten sam roztwór.

2.    Do roztworu analizowanego dodać 0.5 ml 0.1% roztworu żelatyny i przepuścić ponownie tlen w ciągu 1 min. Zdjąć polarogramy na polarografach stałoprądowym i impulsowym w warunkach takich samych jak w pkt. 1.

3.    Przez analizowany roztwór przepuścić w ciągu 5 min. gaz obojętny i ponownie zdjąć polarogramy na polarografach stałoprądowym i impulsowym.

4.    Porównać otrzymane polarogramy. Wyznaczyć potencjały półfal i potencjały pików redukcji tlenu. Zapisać odpowiednie równania redukcji.

25. PORÓWNANIE POLAROGRAFII STAŁOPRĄDOWEJ (DCP*)

Z POLAROGRAFIĄ IMPULSOWĄ RÓŻNICOWĄ (DPP**)

Polarografia pulsowa różnicowa (impulsowa różnicowa) jest odmianą polarografii pulsowej, w której stosuje się impulsy prostokątne o malej, stałej amplitudzie, narzucone na liniowo zmieniający się w czasie potencjał elektrody wskaźnikowej.

Jeden impuls przypada na jedną kroplę. Prąd dla każdej kropli mierzony jest dwukrotnie, bezpośrednio przed nałożeniem impulsu prostokątnego i po jego nałożeniu pod koniec trwania impulsu. Sygnał analityczny jest różnicą natężenia prądu płynącego przed końcem trwania impulsu, a natężeniem prądu tuż przed przyłożeniem impulsu.

Dla najczęściej stosowanych amplitud (poniżej 50 mV) wartość prądu piku opisuje równanie:

	f	D
L =	n^1 2 F^2 A AE-	nt
	4RT

gdzie:

l_p • prąd piku,

n - liczba elektronów biorąca udział w jednostkowej reakcji elektrodowej,

t - czas od przyłożenia impulsu do chwili pomiaru,

F -stała Faraday’a,

R -stałagazowa,

T -temperatura,

A - powierzchnia elektrody,

AE -amplituda impulsu,

D -współczynnik dyfuzji, c - stężenie depolaryzatora.

Potencjał prądu piku jest związany z potencjałem półfali polarografii stałoprądowej zależnością:

1

’ ² ang direct current polarography

2

ang. differential pulse polarography.