DSCF5745

SFINKS

FANTA2YA DRAMATYCZNA.

♦ Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Poezje. Sfinks. Kraków 1894. Strona tytułowa. (Kraków. Biblioteka Jagiellońska)

O melancholio! Ty duszo mej duszy! Wychodzisz ku mnie z ciemnej lasu głuszy, z szumu potoków dźwigasz się powoli, w smutnym mię witasz pokłonie topoli,

(w. 1-4)

o z wpływem filozofii Arthura :n tycznego, wielkiego pesymi-: Europejczyków w latach 80. dstawienia, który propagował żal w wielu wierszach pragnie-;(a lżącym z I serii Poezji utworze i zarazem rozpaczy wynikającej następuje znamienne wyznanie:

Mroczne nastroje w Schopenhauera (17S sty, którego koncepcje st: i 90. XIX wieku. Za autorerr idee zaczerpnięte z myśli nindt nie stanu bez uczuć i pragnień - nu .

Nie wierzę w nic..., po deklaracji scepiy z klęski wszystkich pozytywnych światopoglądów

I jedno mi już tylko zostało pragnienie

Nirwany, w której istność pogrąża się cała w bezwładności, w omdleniu sennym, tajemniczym, i nie czując przechodzi z wolna w nieistnienie.

(w. 11-14)

Głośny wiersz Hymn do Nirwany był naśladowany przez wielu poetów zarówno rówieśników, jak i nieco młodszych od Tetmajera. Podmiot w litanijnych frazach kieruje tu kolejne apostrofy do Nirwany, która jest nie tyle nawet antropomorfizo-

-308-