DSCF5757

Do wielkiego kościoła modlić się przychodzę —

Mówi znużona dusza ziemskiego nędzarza —

(w. 1-2)

Same góry zwracają się do ludzi z apelem, w którym brzmią echa słów Chrystusa „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a ja was pokrzepię...” (Mt, 11, 28):

Pójdźcie do nas wy, którzy w dolinach cierpicie — mówią góry — wy wszyscy nędzni, słabi, cisi:

(w. 1-2)

Negatywnie wartościowane „doliny” to sfera cierpienia i smutku, natomiast wartościowane pozytywnie „góry" ukazywane są jako przestrzeń duchowej wolności. Góry to miejsce epifanii, w tatrzańskiej przestrzeni najpełniej odczuwać można pragnienie Absolutu.

Zupełnie inny charakter mają związane również z górami balladowe wiersze.

Bohaterami dłuższych, zawierających zny, pieśniowy (jak w muzyce góral-zbójnicy, a wśród nich znany w Pol-o poeta uważał za godnego wielkiej ■ Pieśń o Jaśku zbójniku. Jak Jano-illada o Janosiku i Szalamonównie

inspirowane przez folklor Tatr i Po epicki element fabularny i pierw i skiej. bardzo rytmiczny i dynami-, sce i na Słowacji legendarny Jar. epopei. Warto wymienić tu utw< sik tańczył z cesarzową. Śmierć Jadwidze.

Jak podkreśla Jacek Kolbuszów sk

Twórczość Tetmajera wywarła istotny wpływ na kształt tatrzańskich i góralskich zainteresowań jego epoki, oddziałała także silnie na samoświadomość góralską; silna także i bardzo aktywna była jej recepcja na Słowacji.

(J. Kolbuszewski, 1992, s. 300)

Na Skalnym Podhalu

Ku mej kołysce leciał od Tatr O skrzydła orle otarty wiatr (w. 1-2)

Pochodzący z II serii Poezji wiersz stał się mottem tomu Na Skalnym Podhalu. Ten powstający przez ponad dziesięć lat, wydawany stopniowo od 1901 do 1912 roku cykl prozatorski ukazał się jako całość w 1914 roku w albumowym wydaniu z ry-

-322-