DSCN0458

wyższa, ale nawet przy 33°C jeszcze 50^#/o populacji badanych owadów diapauzowało. Przy dniu długim niższe temperatury łatwiej powodują zapadanie w stan diapauzy ras północnych niż południowych. Można z tego wnioskować, że populacje północne są lepiej przystosowane do niskich temperatur i mają bardziej trwałą diapauzę niż formy południowe. Trwałość adaptacji do warunków fotoperiodycznych u ras lokalnych jest różna. Wiadomo np., że u motyli jest ona znaczna. Jeżeli chodzi o dziedziczenie, to najbardziej stabilna jest reakcja na dzień krótki Zupełna adaptacja poszczególnych ras geograficznych do lokalnych warunków fotoperiodycznych obniża ich plastyczność ekologiczną, co w wypadku wielu gatunków owadów jest zjawiskiem ujemnym, gdyż ogranicza możliwość rozprzestrzeniania się lub stałego zasiedlenia środowiska.

Znajomość stopnia przystosowania gaturfku do warunków miejscowych oraz poznanie fizjologicznych różnic zachodzących między populacjami różnego pochodzenia mają bardzo duże znaczenie dla oceny możliwości zaaklimatyzowania się introdukowanego gatunku. Wiadomości te powinny znaleźć praktyczne zastosowanie w walce biologicznej przy ocenie wartości nowych gatunków pożytecznych sprowadzanych do kraju. Poza tym pomogą przewidzieć aklimatyzację szkodników zawlekanych przypadkowo do kraju, jak również ustalać rejonizację szkodników i opracowywać prognozy ich masowych po jaw ów.

Czynniki biotyczne ograniczajqce rozwój owadów

Wszystkie organizmy żywe, roślinne i zwierzęce, oddziałujące bezpośrednio lub pośrednio na rozwój określonego gatunku w danym środowisku, łącznie z ingerencją człowieka, określamy mianem zespołu czynników biotycznych (ożywionych). W zespole tym jednym z najważniejszych jest pożywienie pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego.

POŻYWIENIE

Ogromne znaczenie i wpływ pożywienia na. rozwój zwierząt wynika stąd, że spożywany pokarm — jako jedyne źródło energii — jest podstawą wszystkich procesów życiowych i warunkiem utrzymania się przy życiu.

Pożywienie wszystkich zwierząt składa się ze. związków organicznych i nieorganicznych. Związki nieorganiczne to przede wszystkim woda i rozpuszczone w niej sole mineralne. Dzięki prostej budowie przenikają one łatwo przez ściany jelit do innych części organizmu. Związki organiczne, białka, tłuszcze i węglowodany, mają znacznie bardziej skomplikowaną budowę i muszą być najpierw rozłożone na związki prostsze, zanim zostaną zużytkowane jako materiał budowlany lub źródło energii. Pokarm poszczególnych stadiów różni się względną zawartością białka, tłuszczów i węglowodanów, lecz te trzy grupy substancji wchodzą zwykle — choćby w minimalnych ilościach — w skład każdej dawki pokarmowej. Witaminy mogą być pobierane z pokarmem albo w pewnych ilościach produkowane w drodze symbiozy owadów z drobnoustrojami żyjącymi najczęściej w jelicie środkowym owadów.

401

26 — Nauka o chorobach 1 szkodnikach