DSCN0662

4.    Numeraloj, kiuj indikas nombron au kvanton.

5.    Verboj, kiuj esprimas agon au staton kaj finigas je: -as „* -os, -us, -i kaj -u.

Participaj formoj ricevas en aktivo finajojn: -ant,

-ont en pasivo finajojn: -ot, -it, -ot.

6.    Adverboj, kiuj precizigas verbojn, adjektivojn kaj ali^ adverbojn, indikante lokon, direkton, tempon kaj manier_0ll La derivitaj adv. havas finajon -e.

7.    Prepozicioj, kiuj neniam estas uzeblaj merastare kaj kj_u-indikas ilian rilaton al aliaj partoj de Ja frazo.

8.    Konjunkcioj, lduj kunligas frazojn kaj frazpartojn.

9.    Interjekcioj, per kiuj ni esprimas nian emoción.

10. Artikolo difina la.

B. VORTOJ

adepto zwolennik adjektiro przymiotnik Antono Antoni celo cela, komórka dorna ciernisty dornoplena pełny demi ekzili wygnać, zesłać emocio emocja, wzruszenie enpenetri wniknąć, przeniknąć fantazialo fantasta, dziwak fervoro zapał frenezolo wariat hezlti wahać się

insulti łajać, złorzeczyć interjekcio wykrzyknik kranto ilość martiro męczennik moki drwić, szydzić nedisigebla nierozłączny notario notariusz postlasi zostawić po sobie revemulo marzyciel semo nasienie senhezite bez wahania simpatii sympatyzować

C. EKZERCOJ

D-RO L. L. ZAMENHOF (Fragmento el „La verda koro" de J. Baghy)

Komenci|as gaja babilado en Esperanto prj la lingvo, pri gia movado, pri |ia łiistorio, pri la unuaj rusaj pioniroj, el lduj sinjoro Vonago, urba notario de Vladivostok, kaj lia helpnotario konis multajn. Li parolas ankau pri Zamenhof, kiun li renkontis durn ia unua kongreso en Bulonjo sur Maro en 1905, Kromę li montras bildojn pri du-tri kongresoj, dum kiuj li ceestis.

— La unua kongreso estas neforgesebla memorajo por mi kaj

por tiuj, kiuj povis vidi tion, kion mi vidis. Ho, kiom da gojo, kia kortusa harmonia sento! La nuna esperantista generado (1918) jam havas fruktojn, kaj la postaj esperantistoj jam praktike utiligos la lingvon en la ćiutaga vivo. Ili ne povos prezenti al si tiun senton, kiun havis ni, la unuaj pioniroj, al kiuj la carismo longe malsimpatiis, kaj kiujn homoj mokis, ec kelkfoje insultis pro la idealista labpro.

Mi konas kelkajn samideanojn, kiujn la ofidala malkompreno pri nia afero ekzilis en Siberion. Poste do plibonigis, sed iii restis d tie. Jes, karaj geamikoj, nia afero jam havas martirojn kaj... sed tio ne gravas. Ni venkis la unuajn malfacilajojn, Bulonjo sur Maro estis nia unua festotago kaj venos multaj festotagój post la labor-tagoj. Intertempe ni devas labori, ec batali por doni utilan servon al la tuta homaro.

La gastoj estime rigardis al la bonkora vizago de Vonago, kiu jam estis inter la unuaj, kiuj kun kredo kaj malegoista laboro realigis unu el la piej belaj songoj de la homoj.

—    Yi konis la Majstron persone. Ću ne, sinjoro? Parolu pri li!

Mi havas de li nur unu postkarton, kiun mi ricevis antau la mihto — diras Nadai.

—    Doktoro Ludoviko Lazaro Zamenhof, nia Majstro — kaj Vo-nago montras al lia portreto — naskigis la 15-an de decembro en 1859. Li estis la piej modesta genia homo de sia tempo. Sed li estis ankau unu el la piej kuragaj, car li kuragis ne nur songi, sed ankau paroli pri sia songo kaj fari realajon el gi. Memoru pri tio, ke h havis malagrablajn ecojn en la pensmaniero de la carismo: h estis judo kaj pola patrioto... kaj tamen li kuragis kaj tamen li prenis al si la novan nepardoneblan songon „esti homo“, kiu vidas hom-fraton en du homo. Lia kormalsano mortigis lin. Tiel devis eksilenti por ciam la batoj de tiu koro, kiu ne povis elteni plu la dolorojn, kiuj vekis en li la penson, ke li vane oferis sian tutan vivon poę homaro. La 14-an de aprilo en 1917 li foriris el inter ni. Sed li eraris. Li ne faris vanan oferon. La homoj komprenos hn kaj han grandan verkon.

sprItaJo Granda efiko

— Ću la eksplodo dum la nokto en la fabriko faris grandan bruon? ■. **- Jes ja! Ec la nokta gardisto vekigis!

247