DSCF5101

przyniesie z lasu dzban peien mann. ł.**— )

maliny i poślubia Kirkora. Na jej czole zostaje jednak krwawe, nie dające się zmyć znamię. Balladyna przenosi się do zamku (wkrótce wypędza z niego własną matkę) i popełniając szereg morderstw zdobywa koronę, zostaje królową. W scenie ostatniej spada jednakże karzący piorun i zabija złą Balladynę.

Baśniowa fabuła jest tylko jednym elementem literackiej gry w Balladynie. Drugim są dzieła Szekspira. Słowacki pisał bowiem dla czytelników, którzy utwory angielskiego dramaturga znali wystarczająco dobrze, by poeta mógł sądzić, że zauważą oni w Balladynie to, co było w niej nawiązaniem do Szekspira.

Dzieła Szekspira stały się odniesieniem dla wielu ówczesnych europejskich koncepcji dramatu romantycznego, np. Augusta Wilhelma Schlegla czy Victora Hugo. Model dramatu szekspirowskiego stawiano za niedościgły wzór, przeciwstawiając go tragedii klasycy s-tycznej. Takiemu przeciwstawieniu poświęcił swą pracę Racine i Szekspir (1823) pisarz francuski Stendhal (1783-1842). Szekspir, zdaniem romantyków, uznawał jedno tylko prawidło, stanowiące też zasadę romantyczną: wierność prawdzie natury. Hugo właśnie na niego powoływał się, gdy wykładając swą teorię dramatu, pisak „dramat jest zwierciadłem, w którym odbija się natura". Sądzono bowiem, iż Szekspir pokazał, że dramatyczność nie jest jedynie pojęciem estetycznym, lecz zasadniczą cechą rzeczywisto*

za»-

polscy rv>. się granit a dyskusj Mickiew „znawci dziwyck Danter swojeg przesą

stiząg np \ mml

wsią

I    tym

kob dzt p|

w

i 1

112