DSCN6749 (Kopiowanie)

oioiogio - rcpciyiarmtn

Profundal leży bezpośrednio pod warstwą strefy pelagialu. Jest to strefa przydenna. całkowicie pozbawiona światła, w związku z tym bez możliwości fotosyntezy. Nie występują tu zatem organizmy autotroflezne. a jedynie heterotroficzne. Organizmy żyjące w tej strefie żywią się szczątkami organizmów pochodzącymi z litoralu i pelagialu. Na rozkład szczątek w profundalu mają też wpływ bakterie gnilne, które uwalniają z nich substancje mineralne. Związki te nie mogąjednak powrócić do obiegu ze względu na brak autotrofów, opadają więc na dno, gdzie ze względu na ich dalszy rozpad następuje duży deficyt tlenu. Powoduje to, że w warstwach tych nie mogą żyć większe zwierzęta. Dlatego strefa ta zamieszkana jest przezbentos - czyli drobne organizmy penetrujące osady denne lub żyjące na ich powierzchni. Należą do nich: mikrobentos (bakterie, pierwotniaki), mezobentos (małżoraczki, wrotki, nicienie), makrobentos (skąposzczety, larwy owadów, ślimaki, małże).

Na uwarstwienie jeziora ma też wpływ temperatura. Późną wiosną powierzchniowe warstwy wody nagrzewają się pod wpływem słońca i przez to zmniejszają swoją gęstość, jednocześnie stając się lżejsze. Latem, w głębszych jeziorach, mocno nagrzane strefy powierzchniowe od chłodnych stref dennych oddziela warstwa gwałtownego skoku termicznego (warstwa ter mokli ny). Jesienią z kolei powietrze wychładza warstwy powierzchniowe. W momencie, kiedy stają się one chłodniejsze od głębszych warstw, ze względu na większą gęstość stają się cięższe i opadają, jednocześnie wypychając cieplejsze warstwy przydenne na powierzchnię. Proces ten trwa do momentu całkowitego wyrównania temperatury na wszystkich poziomach. Następuje wtedy okres długotrwałego mieszania wód zwany okresem cyrkulacji jesiennej. Dopiero wówczas, gdy na skutek ochłodzenia warstw powierzchniowych ich temperatura spadnie poniżej 4°C (temperatura, przy której woda ma największą gęstość), chłodniejsze i jednocześnie lżejsze warstwy powierzchniowe zostają w górnych warstwach. Prowadzi to w konsekwencji do powstania na powierzchni jeziora pokrywy lodowej. W tym czasie najcieplejsze są warstwy przydenne. Wiosną wyższa temperatura topi pokrywę lodową, ogrzewając jednocześnie warstwy powierzchniowe. I znów następuje wymiana wody z warstwami głębszymi na skutek różnicy gęstości. Tym razem nosi to nazwęcyrkulacji wiosennej.Trwa ona do momentu, kiedy temperatura wody nie podniesie się powyżej 4°C. Wówczas woda ta staje się lżejsza i znów przepływa bliżej powierzchni. Mieszanie wód podczas obu cyrkulacji powoduje dopływ tlenu i soli mineralnych do wszystkich warstw, przede wszystkim do warstw powierzchniowych. Nawozy syntetyczne powodują przenawożenie zbiorników wodnych, czyli tak zwaną eutrofizację. W sytuacji, kiedy dołączy się jeszcze nadmierny napływ azotu i fosforu, będących głównymi składnikami nawozów syntetycznych, następuje „zakwit” glonów. Z tego powodu glony w warstwach przypowierzchniowych bardzo bujnie się rozwijają, jednocześnie pozbawiając dostępu światła głębsze warstwy. Prowadzi to do wyginięcia roślin wodnych i zmniejszenia ilości tlenu. „Zakwity” sinic mogą stanowić również bardzo poważne zagrożenie dla zdrowia człowieka, ze względu na wytwarzane przez nie substancje toksyczne.

Do słodkowodnych ekosystemów wód płynących możemy zaliczyć strumyki, potoki i rzeki. Cechuje je ogromna różnorodność gatunków w zależności od kilku czynników. Podstawowym czynnikiem wpływającym na zróżnicowanie gatunkowe jest prędkość prądu rzecznego. Wiadomo, że w wąskich i płytkich potokach i strumykach woda - która jest zimna i bardzo dobrze natleniona -porusza się bardzo prędko - w związku z tym zwierzęta tam żyjące muszą być odpowiednio przystosowane do przeciwstawiania się prądowi. Dlatego nie są one dużych rozmiarów, mają aerodynamiczne kształty, a niektóre gatunki mogą nawet posiadać przyssawki, dzięki którym przyczepiają się do gładkich powierzchni kamieni znajdujących się w wodzie. Inne zwierzęta z kolei poprzez swoją spłaszczoną budowę przystosowały się do życia pod kamieniami. W takich warunkach nie są w stanie utrzymać się organizmy autotroficzne, dlatego w rwących wodach znajdują się jedynie heteroirofy Żywią się one liśćmi opadającymi z otaczających wodę drzew oraz szczątkami organizmów spływa jącymi wraz z deszczem z sąsiadujących ze strumieniami pól.