DSCN6917

90

Skarga umierającego A

Ach! Moj smętku, ma żałości!

Nie mogę się dowiedzied,

Gdzie mam pirwy nocleg mięci, Gdy dusza s dała wyleci.

B

Byłżem s młodości w rozkoszy, Nie usłałem swojej duszy,

Już stękam, już mi umrzeci,

Dusza nie wie, gdzie się dzieci.

C

Com miał jimienia na dworze, Com miał w skrzyni i w komorze, To mi wszytko opuścici,

Na wieki się nie wrocici.

D

Dziatki s matką narzekają,

Bracia mię rzkomo żałują,

Ku jimieniu przymierzają,

Na mą duszę nic nie dbają.

E

Eja, eja, dusza moja,

Ocuci się, dawnoś spała,

Nie masz wierniejszego k sobie, Uczyń dobrze sama sobie!

F

Fałszywy mi świat powiedał,

Bych ja długo żyw byci miał;

Wezera mi tego nie powiadał,

Bych ja długo żyw byci miał.

------

ma A ma robota?

Gfupiem robił po ty lata:

Ośfli nuar płótna, stedm stop w grobie, Tom ty^,G wyroW sobie.

Ualerzem łakomo zbierał,

Swój żywot rospustnie chował: Prze ty dwa bogi przeklęta Sie czciłem żadnego święta.

I

jiłmużnym nędznem nie dawał, Ofierym Bogu nie czynił,

Si s pirwiny, ni z nowiny Bogum nie dał s[ie]bie winy.

Kaki to moj rozum głupi!

Sobiem był szczodr, Bogu skąpy: Com kiedy Bogu poślubił,

Tegom nigdy nie uczynił.

L

Leży ciało, barzo stęka,

Duszyca się barzo lęka: tog sięs liczby upomina,

Diabeł na grzechy wspomina.

M

Młotem moje pirzsi biją,

Widż ^aieL^snue wynić szyją-

^“'bozatworzone "*“***> otworzone ’