DSCN6981

Jedna chwila, jeden ruch: Raz-dwa! Prosto w brzuch! Wbiję nagle, szybko wtłoczę I rozpruję i za wiercę,

I bić będzie jedno serce,

Jedno z dwóch!

Dumna sprawa, ciężka sprawa, Chuć czerwona, krwawa sława, Harda gra! piękna gra!

Albo ty — albo ja!

Płonę! Dwóch nas być nie może! Raz-dwa! Raz-dwa!

Na noże!

Lecz nim błysną z nożów skry, Poprzysięgniem, ja i ty,

Że będziemy strzec najświęciej, My uparci, my zawzięci,

By strumienie naszej krwi,

Boże broń, nie pobluzgały Jej — lilijnej, cichej, białej,

Kiedy w strasznej naszej walce Rękojeście ścisną palce,

Kiedy wielki gniew rozgorze,

Gdy będziemy życiu mścić,

Gdy się zaczniem strasznie bić Na noże!

Stanisław Grochowiak Upojenie

Jest wiatr, co nozdrza mężczyzny rozchyla;

Jest taki wiatr.

Jest mróz, co szczęki mężczyzny zmarmurza;

Jest taki mróz.

Nie jesteś dla mnie tymianek ni róża,

Ani też „czuła pod miesiącem chwila" —

Lecz ciemny wiatr,

Lecz biały mróz.

Jest deszcz, co wargi kobiety odmienia;

Jest taki deszcz.

Jest blask, co uda kobiety odsłania;

Jest taki blask.

Nie szukasz we mnie silnego ramienia,

Ani ci w myśli „klejnot zaufania”,

Lecz słony deszcz,

Lecz złoty blask.

Jest skwar, co ciała kochanków spopiela; Jest taki skwar.

Jest śmierć, co oczy kochanków rozszerza; Jest taka śmierć.

Oto na rośnych polanach Wesela Z kości słoniowej unosi się wieża Czysta jak skwar,

Gładka jak śmierć.