DSCN7053 (2)

*Cxyi zaraz każde ata łnwiyt zjawisk^ I Mmmoio mocy jot mocy 1 sptinl ^ ulHotat mocy jest aamś kochani^

TW memesn jej Inne pnunrcb mar sicdfc^

* aCom wziął za oręż, za trataźenic koni,

•Ani to bonie. aai błysk nętf«.

Szyldwach zamkowy, gdy oko <om cięży.

Tak sobie myślał, i usnął na brom.

Lecz zawsze błyska, lecz zawsze coś dz«a^ oalSby blask stafi, afty tenteni koni;

I coś się wnoś podobne do baka, —

Tataj przed zamkiem, a ta już po bruku. Razem zagrzmiało, wrzask), zabrzęczało: Zginąłeś, zamka! Piekło się zaśmiało! w Brany rozbite, straż wycięta w chwili;

A bajdansacy w zamek się wtłoczyli i w tejże drwili srogość rzezi cała,

Z błaskiem pożaru, wkoło się rozlała Śród nocnej ciszy: wściekłych wrzasków wita «* Tentcnt konnicy, brzęk broni, dział grzmienie, Łapanych morów, baszt rąbanych trzaski. Krwawe maszkary, widne z każdej strony, Pożogi wiatrem rozdymanej blaski,

Czarny sklep nieba łonem zakrwawiony,

♦» Dzwony kaniowskie jęczące donośnie, — Wszystko to razem wszczęło się i rośnie:

A głos watażki ryczy nieprzerwanie;

Wszakże to nie jest Nebaby wołanie.

w, Ś72 / (flot wolatki. — Watażka: herszt. (Prryp

Tj4 irog*j cbwiS piekło ma zazdrość; Lźxt sobie z jego zrobiło wściekłości p&ffinfe w 0^0 Szwaczce przeznaczyło. I M wojsko zbiegłe tentniało daleko,

I Qdy ma się oko we śnie wytrzeźwiło i 1zattyszczało pod wąską powieką.

L Jakże się ciężka, jak wściekle zadamiał, mGir wę sam ujrzał na tę paszczę całą!

M Dziełem to czarów z początku rozumiał: m iepoi się, żegnał; — nic nie pomagała f Tan jak było, poznał rzeczywiście:

■ił wnet pogonią chciał lecieć za nimi;

I Ale ma śladu nie da zwiędłe Uście,

I Więc się drogami pościł pewniejszemi:

■ Wprost do Kaniowa. Skrycie tam przybyły,

I Dia wrzącej czerni był to gość zbyt miły.

■wBez trudu krwawe uiścił zamysły; i A wiódł rzecz swoją tak skrycie, tak śmiele,

I Źe skoro zorza północne zabłysły, f Już go ujrzano na powstańców czele:

[ ł bramy zamka pod szturmem rozprysły!

PA tak, i na tych, co go odstąpili.

I na Polakach, mści się w jednej chwili

P 692 Źr skoro zorza północne zabłysły; — »zorzat tutaj jest liczbą mnogą rzeczownika rodź. nij.: norze*. Tylko w pierwszem wydaniu wydrukowano ten wyraz w tej formie, we wszystkich późniejszych szorza* zmieniły się na »zorze«.