DSCN7861

w całym kraju, najbardziej zwarta i najbardziej liczna populacja bobrów zajmuje cześć północno-wschodniąPolski. Akcja odłowu i remtrodukcji trwa nadal, w latach 1975 • 1987 odłowiono 149 bobrów (Dzięriołowski, 1996) a w latach 1988 - 1997 - 535 bobrów (Dziębokmdd, Goździewski, 1998).

Wjdfagdanydiauloca, uzydamch dzięki ankietowaniu nadleśnictw, w 1997 rokuwFolsoe było 11232 osobników.ZkoladareFoldaego Zwitku Łowieddegoz 1994 roku mówiłyó7400 osobrikadiadane uzydamrriWijewódzidch Konserwatorów Przyrodyzroku 1997 mówiąol5 928 osobnikach (Brzóski i Kulczycka, 1999). Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Natmalnydi i Leśnictwa w 1998 (Główny Urząd Statystyczny, 1999) podawało obecność 21019 osobników: Można pnyjąć, że wszystkie te dane obarczone są dużym błędem. Często niektóre stanowiska są pomijane przy inwentaryzacjach, lub ich liczebność powiększana Podobnie liczebność stanowisk jest trudna do określenia Dlatego istnieje konieczność weryfikacji datach hi zaangażowanie ąegalniewyszkdonych ludzi dckraugącydi liczeń. Ryc 5 przedstawiam# pttybfeaiegorazmieszcrenia slanowidcb(brow\vPolsce.Dzięki pracywłaściwie jednego czkW# -Mes<mVórgihuszaZurcfwskiegobobiyumkn^y tragicznego losu. Profesor ZurowskikiaiP caląakcją, aż do przedwczesnej śmierd w roku 1992. Dzisiejsza (rok.2000) populacjabcbw'' oaągn^apozimnók. 18000 stok.

Wciąż jeszcze wiele populacji jest izokrwaitych od siebie. Zagają rai lduawffl^ i wandalizm, atakżećhów wstfay Częste j&bk&owanie dalszynh rejntrndnkcjL niezbęd^j*. wzmtrmienia kkalnychpapulagL przez gorliwych rirnyfailcńw 7ajnnyyych gę ochroną]ffijj°7j klócyffledicąmiećżacbtythldop^wywoływanydipi^bdiry.AznmigszaniewytniaW³*^ jest możliwe, bgdzieotyminowawdakzych mydzialarVi    >

4. Opis bobra

4.1. Wygląd i adaptacje do ziemnowodnego trybu życia

Bóbr europejski jest największym gryzoniem Euroazji. Tułów jest masywny i krępy, przechodzi prawie bez zaznaczenia szyi w okrągłą głowę. Taki kształt dała doskonale ułatwia pływanie i nurkowanie. Przednie kończyny są bardzo zręczne i chwytne, tylne są mocne i masywne o palcach spiętych Moną pławną. Masa ciała osiąga od 18 do 29 kilogramów (Żurowski, 1977), długość ciała 90-110 cm, długość ogona 20 - 25, szerokość ogona 11-17 cm.

Bóbr posiada szereg adaptacji do ziemnowodnego trybu życia. Małe oczy chronione są podczas pływania trzecią, przezroczystą powieką. Fałdy skórne zamykające kanały uszne i nosowe oraz rozdwojona warga górna zamykająca otwór gębowy umożliwiają pracę pod wodą. Nozdrza, oczy i uszy osadzone są wysoko, prawie na jednym poziomie, umożliwia to bobrowi bezpieczne obserwowanie otoczenia podczas pływania na powierzchni i przy minimalnym wynurzeniu. Duży, spłaszczony ogon, który odróżnia bobra od jakiegokolwiek innego zwierzęcia, pokryty jest zrogowaciałą łuską przypominającą rybią spomiędzy której z rzadka wyrastają włosy. Pełni on rolę steru i napędu w wodzie, podpory na lądzie, jest również magazynem tłuszczu oraz głównym organem termoregulacji. Przy marszu bobra na lądzie i transportowaniu ciężarów ogon stanowi także przeciwwagę, a charakterystyczne uderzenie ogonem o wodą jest sygnałem ostrzegawczym. Przy unoszeniu się bobra na wodzie ogon zwiększa powierzchnię ciała (Nitsche, 1994).

Charakterystyczne dla bobra są również dwie pary dużych siekaczy pokrytych pomarańczową emalią. Diastema (przerwa między siekaczami a zębami przedtrzonowymi) u bobra jest wyjątkowo duża w porównaniu do innych zwierząt wodnolądowych i osiąga 70% całkowitej długości szczęki. Pozwala to na zamykanie jamy gębowej wargami podczas pracy pod wodą, siekacze wystają wtedy na zewnątrz.

Wzór zębowy: -—— = 20 1-13

Dwa gruczoły przyodbytowe (analne) oraz dwa worki strojowe (gruczoły prepucjalne) umieszczone w pobliżu odbytu mają duże znaczenie w komunikacji zapachowej.

19