DSCN7910

22

Granice występowania bobrów w Północnej Ameryce, pomiędzy 33° a 68° szerokości północnej, niemal dokładnie pokrywają się z zasięgiem występowania osiki (Panfil1, 1960).

W 1937 r. 7 osobników bobra kanadyjskiego introdukowano do Finlandii (Lahti i Helminen, 1974). Rozmnożyły się szybko i rozszerzyły swój zasięg na rosyjską Karelię (Pucek, 1984).

Istniały podejrzenia, że sprowadzone przez Niemców nad Pasłękę bobry pochodziły z Ameryki Północnej. Badania kariologiczne (Sysa i Żurowski, 1980) wykazały jednak, że są to bobry europejskie.

Bóbr kanadyjski i europejski są bardzo podobne do siebie pod względem wielu cech biologicznych (Pucek, 1984). Długość ciąży jest jednakowa u obydwu gatunków. Bóbr kanadyjski charakteryzuje się natomiast większą płodnością niż bóbr europejski. Liczba młodych w miocie wynosi u niego 1-8, sporadycznie 9, a średnia wielkość miotu w zależności od warunków i położenia geograficznego — od 2,1 do 5,3 młodych (Pucek, 1984).

MORFOLOGIA

Wygląd zewnętrzny

Bóbr jest silnym, krępym zwierzęciem o szerokiej głowie i szerokim, grzbietobrzusznie spłaszczonym ogonie, pokrytym od połowy łuskami. Masywny, niezgrabny, workowaty tułów niepostrzeżenie przechodzi w dużą okrągłą głowę. Grzbiet wysklepiony, brzuch obwisły, głowa zakończona przytępionym pyskiem. Nozdrza, małe, okrągłe i brunatne oczy oraz uszy o małych, zaokrąglonych małżowinach są osadzone wysoko, niemal na jednym poziomie. Na głowie występują rzadkie i krótkie włosy czuciowe.

-"^Naj większą osobliwością bobra jest jego ogon: u nasady obły, dalej grzbietobrzusznie spłaszczony, szeroki na 15 cm, przy końcu tępo zaokrąglony, natomiast o ostrej krawędzi bocznej. Spełnia on rolę steru podczas pływania, podpory w czasie przebywania na lądzie i głównego organu tennoregulacji. Na wierzchu nagi, pokryty drobnymi, sześciobocznymi, płaskimi, rogowymi łuskami, pomiędzy którymi występują pojedyncze, krótkie i sztywne, ku tyłowi ułożone włosy. Podczas nurkowania otwory nosowe i uszne zaciskają się. Kończyny przednie są krótkie, drobne i chwytne. Służą do pracy, pielęgnacji futra, jedzenia, kopania i zabawy. Natomiast pięciopalczaste kończyny tylne są krótkie, masywne i silne. Służą do lokomocji. Palce stóp tylnych łączy błona pławna sięgająca aż do końcowych członów. Palce są zakończone silnymi, lekko wygiętymi pazurami. Drugi z palców opatrzony jest podwójnym pazurem służącym do pielęgnacji futra. Samica ma cztery sutki umieszczone piersiowo.

Futro i gruczoły zapachowe

U zwierząt prowadzących ziemnowodny tryb życia bardzo ważna jest funkcja pokrywy włosowej. Polega ona na zabezpieczaniu ich przed urazami mechanicznymi oraz utratą ciepła. Futro bobra w pełni spełnia te zadania. Jeśli u zwierząt lądowych najgęściej owłosiony jest grzbiet, to u ziemnowodnych -brzuch (Dezkin i in., 1986). Chroni to przed przechłodzeniem część ciała najczęściej pozostającą w wodzie.