DSCN9071

■i flidbmchwa.

•n*******"*" ■7**⁰". *>rom te *1*14/1^1 <Jd j—omjoi nm zGdiwt 1 l    , cporn** I96®, 1 4ł*"*«*. IJC. MK). Szgrbcuml fdac wiy odrębutoftc wstały w oddzielna

gnyc H ii.oBUWfci Kofov l9S3.t2IS.ryc 197).esyte? <k>■eklcMtoSM) grapy Wenta K (Schuldi 1956). Eg/cmptarce uNornkie rtau jednak od ach brak (przynajmniej aa /acbo»a»>ci» fragmentach) tak ctiafaku^siycz**c} listwy plastycznej Obydwa fragmenty p oac/y u raKaoflO w tutaaci dMoaaoydi na 4 ta. XIII ar., aa toudejicych ae sobą 1    biyyefc pny nagi Ratuszowej' Wyjątkowym naczyniem jest garnek znalc/wm

d na dmfcc położonej przy obcy Ratuteowg 12* (tab. IV, 6) Jego forma odbiega od naczyń powszechnie występujący ch na stanowiskach zachodniopomorskich Podobne » kształcie '    1 ganki znane są natomiast ze stanowisk wielkopolskich datowanych na najmłodsze fazy

wczesnego średniowiecza (zob np. HcnscL. Hilczcr-Kumaiowska 1980, ryc. 29,14; 196,7) Wielkość garnków jest w dużym stopniu zestandardyzowaaa. Ponad połowa Iik9.^| . wszystkich rekonstruowanych średnic wylewów mieści się w granicach pomiędzy 14 a 18 cm. •^ca*t , przy czym zdecydowanie dominują naczynia o średnicach wylewów 14-16 cm (ryc. 13). ™*ym Największa stwierdzona średnica osiągała 22 cm, ale egzemplarze o średnicach por tyk przekraczających 18 cm reprezentowane są przez niespełna 20 naczyń. Równie nieliczne są ciowycł małe garnki o średnicach poniżej 13-14 cm, grupujące się głównie w obrębie typu 2. y zestaw    Struktura ilościowa garnków wykonanych tradycyjnymi technikami jest stała przez

owym 1 cały okres ich występowania w mieście lokacyjnym. W granicach 46-47% ogółu wszystkich riek XH , garnków tradycyjnych stanowią wyroby zaklasyfikowane do grupy typów G, około 50% i garnki grupy typów J, a bez mała 3% garnki z tzw. cylindrycznie ukształtowaną szyjką, łająca są > Wszystkie z wymienionych składników są powszechnie znane z wielu stanowisk ku gont i zachodniopomorskich datowanych na młodsze fazy wczesnego średniowiecza. Nie ulega terów, fp również wątpliwości długotrwała, sięgająca zapewne schyłku X w. tradycja ich produkcji i ną szyjki 1 użytkowania nad dolną Parsętą i w samym Kołobrzegu wczesnośredniowiecznym np. tab I (Lecięjewicz, Łosiński, Tabaczyńska 1961, s. 62 i n.; Łosiński, Olczak, Siuchniński 1971, s. 34; ); XVII,8 1 Łosiński 1972). Godne uwagi jest spostrzeżenie, że spośród wyróżnionych typów garnków 1V4' V8;l zdecydowanie najbardziej popularne są w lokacyjnym Kołobrzegu typy: 5,13 i 14-baniaste zielonych 1 garnki o średnicach wylewów 14-16 cm i największej wypukłości bizuśca osadzonej na ok. 5 a 14 H 2/3 wysokości naczyń. Różnice pomiędzy nimi sprowadzają się jedynie do drobnych cech tomiast v| fonicznych, jak np. wyodrębnienie i ksztah szyjki (ryc. 9).

Dna garnków wykonanych w tradycji wczesnośredniowiecznej nie były wyodrębniane , i dryczn? ² dolnych partii naczyń. Najczęściej występują dna lekko wklęsłe, bardzo rzadko proste, co 1’    ^ all dowodzi ciągłości użytkowania przez miejscowych garncarzy nakładek na koło garncarskie

8    ^^zo^- Rzeźnik 1992, tam pełna lit.). W ośmiu zaledwie przypadkach stwierdzono dna z

największa

:erzającastó

irzegowy^

rezentowa^

• Mil

³ Nazewnictwo ulic kołobrzeskich zmieniało się od średniowiecza wielokrotnie, co było spowodowane w głównej mierzę burzliwymi dziejami miasta. Zarówno w trakcie badań terenowych, jak i w niniejszej Drący stosowano współczesne nazwy ulic, niestety nie zawsze usprawiedliwione względami I historycznymi. W miarę możliwości, jeśli zachodzi taka potrzeba, cytowana będzie również 1 średniowieczna nazwa ulicy.

I⁴ IflnmmTicjft działek według planów sprzed n wojny światowej.