DSC
02 (17)

390

Epoko

¥Ą

Bo urodziły ją Regiona

Czyste; zawarta w swej naturze Niczym glob, ziemia mała,

Ifi I

i*]

W

Ona elementowi swemu kształt nadała Ppol Spójrz, jak tykając ledwie kwiatu,' ¹ Purpurą jego gardzi Rosa,

Trwa zapatrzona wciąż w niebiosa,

[ światło smutne w górę śle,

Jak gdyby słała własną łzę Do dawno opuszczonych Sfer.

Niepewna drży we trwodze cała,

Iżby się w kwiecie nie zbrukała,

fcieiń

traci

Nim Słońce w cieple ból przetworzy tchnie, śląc Rosę do przestworzy.

Następuje zastosowanie porównania:

tiymil

Kri

liyskil

Tak Dusza — ową kroplą, ów promień poranny Z Wiekuistego Dnia fontanny,

Gdy się w człowieczym kwiećie chroni,

Pamięta wciąż swe górne dzieje I od zielonych liści stroni,^r -Światło gromadząc, myśli grzeje I g d y i p h c z y s Jt y krąg w,i ruje,

W tym mniejszym niebie wielkie nieba

pokazuje]

Spójrz, jako w kształcie nieśmiałym Zamknięta — od wszystkiego stroni;

Tak kropla gardzi światem całym, i Lecz go przyjmuje w dzień i chroni. ,

Na ziemi — ciemna, w górze zaś świetlista,

Tu wzgarda ją wypełnia, a tam miłość czysta.

Rada by odejść stąd tęskniąca,

Zawsze gotowa do powrotu;

Punktem jednym padół trąca,

Wciąż rwąc się do górnego lotu.

Tak spadła święta Rosa manny z góry,

Biała, czysta, choć chłód ją zamroził wśród chmury 1 stężałą dał ziemi ■— lecz gdy znów ódtaje,

Wnijdzie w Wszechmogącego Słońca jaśne kraje.¹¹

Nikt lepiej od Marvella nie umiał połączyć i stopić w jedno wszystkich sensów maleńkiej kulisto-ści. Kropla rosy zamyka się w sobie, odrzuca wszelki kontakt ze światem zewnętrznym, pragnąc je-dynię ęąęhowąę łączność 5 pwą drugą sfęrą f