DSC
41 (8)

^1CCf '^VyjaŚ"^łal P^P¹* P°^d zdjęciom, byli to po prostu pr/e-^cięŁni obywatele spieszmy gdzieś za swymi interesami .'

Uporczywie wierzymy w to. że jesteśmy szczęśliwi; uczymy nasze dzieci, ze dokonaliśmy większych postępów niż jakiekol-wick pokolenie przed nami, że w końcu żadne nasze pragnienie me pozostanie nic spełnione i że nie będzie niczego, co by nie

było nam dostępne. Pozory wspierają tę wiarę, którą bez końca wbija się nam do głowy.

Ale czy nasze dzieci usłuchają głosu, który powiada im, dokąd iść i po co żyć/ Czują one w jakiś sposób, podobnie jak czują to wszyscy ludzie, że życie musi mieć jakiś sens, ale jaki? Czy znajdą one ten sens w sprzecznościach, hipokryzji i cynicznej rezygnacji, z którymi spotykają się na każdym kroku? Tęsknią one do szczęścia, prawdy, sprawiedliwości, miłości i do czegoś, co mogłyby czcić, ale czy potrafimy zaspokoić ich tęsknotę?

-Jestcśmy-równie- bogiem: jak etie. Nii:- i*r:t:my odpm.m. d--.l n,.

te wszystkie pytania, bowiem nie pamiętaliśmy nawet o tym, by je sobie zadać. Udajemy, żc nasze życie jest oparte na trwałej podstawie, i nie chcemy dojrzeć cieni niepokoju, lęku i pomieszania, jakie nigdy nas nie opuszczają.

Dla niektórych ludzi odpowiedzią na tc problemy jest powrót do religii, pojętej nie jako akt wiary, lecz mającej na celu ucieczkę od nieznośnych wątpliwości/^Podejmują- oni tę decyzję nic z pobożności, lecz w poszukiwaniu bezpieczeństwa; Badacz współczesnej sytuacji, który nie. interesuje się kościołem, lecz duszą człowieka, uważa ten krok za jeszcze jeden symptom załamania^-nerwowego.

Ci, którzy usiłują znaleźć wyjście z sytuacji przez powrót do tradycyjnej religii; pozostają pod wpływem poglądu często wysuwanego przez ludzi wierzących, a mianowicie, żc mus.m> Nabierać między religią a stylem życia, który troszczy się jcd> nic o zaspokojenie naszych potrzeb instynktowych i o    m

terialne; że jeśli nie wierzymy w Boga, to nic mamy powodu --ani prawa — wierzyć w duszę i jej potrzeby. Zgodnie z tym poglądem, okazuje się, że kapłani i duchowni stanowią jedyne grupy zawodowe, które troszczą się o duszę, że są oni je, yn>i rzecznikami ideałów miłości, prawdy i sprawiedliwo,; u