DSC�54

13. ROZMOWA PANA Z NIEWOLNIKIEM

—    Niewolniku, słuchaj mnie!

—    Tak, mój panie, tak.

—    Przyprowadź mi natychmiast rydwan, zaprzęgnij go! Pojadę do pałacu.

—    Jedź, mój panie, jedź! Wszystkie twoje życzenia spełnią się, król będzie łaskaw dla ciebie.

—    Nie, niewolniku nie pojadę do pałacu.

—    Nie jedź, mój panie, nie jedź!... Król pośle cię w miejsca odległe, dopuści do wzięcia cię w niewolę w kraju, którego nie znasz, dopuści do tego, że będziesz cierpiał dzień i noc.

—    Niewolniku, słuchaj mnie!

—    Tak, mój panie, tak.

-    Przynieś mi natychmiast wodę do rąk i daj mi ją! Złożę ofiarę mojemu Bogu.

—    Złóż ofiarę, mój panie, złóż! Kto składa ofiarę Bogu swemu, jest bogaty, zagarnia coraz większe odsetki.

—    Nie, niewolniku, nie złożę ofiary memu Bogu.

-    Nie składaj, mój panie, nie składaj! Możesz nauczyć Boga biec jak pies kłusem za tobą, jeśli żąda czegoś od ciebie słowami: „Dopełniaj obrzędów związanych z moim świętem” albo: „Nie zadawaj pytań wyroczni”.

—    Niewolniku, słuchaj mnie!

—    Tak, mój panie, tak.

—    Chcę jakoś pomóc swemu krajowi.

-    Pomóż, mój panie, pomóż! Kto w jakikolwiek sposób pomaga swemu krajowi, tego pomoc znajduje swe miejsce w czaszy Marduka.

—    Nie, niewolniku, nie okażę pomocy memu krajowi.

-    Słusznie, mój panie, słusznie. Wyjdź na pagórki pradawnych gruzów i obejdź je dokoła. Popatrz na czaszki ludzi późniejszych i wcześniejszych

która z nich należy do złoczyńcy, która do dobroczyńcy społeczeństwa?

—    Niewolniku, słuchaj mnie!

—    Tak, mój panie, tak.

Zatem, co jest dobre? Złamać szyję moją i twoją, rzucić do rzeki — to jest dobre?

-    Kto jest tak długi, by sięgnąć do nieba? Kto jest tak szeroki, by objąć ziemię?

—    Nie, niewolniku, zabiję cię i wyślę przed sobą.

W tak im razie niech mój pan tylko trzy dni po mnie żyje!

Przełożył z akad. R. Ranoszek. W: Ryl~ cent i trzciną. Warszawa 1959, s. 85, 88, 89-90.