anio opidamiologic
nart^du żucio wykapały.
to tyłozgryz całkowity z wychylaniem siekaczy górnych jest najczęstszą wadę zgryzu i wynosi od '50L-TÓi do ;70 % spotykanych w populacji wad /S2, 119, 151/. Masowość występowania tej nieprawidłowość i stawia ją w rzędzie jednego z najważniejszych zagadnień, z którymi musi się liczyć społeczno służba zdrowia, tym bardziej, że znane są późne następstwa w przypadkach hieleczenia tej wady. Spośród wszystkich wad zgryzu tyłozgryz całkowity stanowi najczęstszą przyczynę w następu-i ących stanach chorobowych; czynnościowe mloartropatie sta w u skro n ioyf o -żuchwowe q o /59, 60, 90/, choroby przyzębia i złamania koron wychylonych siekaczy górnych /59/• Ponieważ stany te przebiegają zazwyczaj z objawami bólu, pacjenci szukają pomocy lekarskiej, która w tych zaniedbanych przypadkach jnc-t z zasady działaniem interdyscyplinarnym, v/ciągają cym. do -współpracy specjalistów kilku dziedzin. Podraża to koszty leczenia, nie eliminując przy tym konieczności podjęcia późnego leczenia szczękowoortopedycznego.
Pod względem morfologicznym tyłozgryz całkowity z wychyleniem siekaczy górnych jest wynikiem zaburzeń położenia, budowy i proporcji w zakresie struktur narządu żucia /15, 17,
74, 75, 144, 148/. Zróżnicowany udział wymienionych czynników
w kształtowaniu ostatecznego obrazu wady jest jednym ze źródeł trudności w wartościowaniu cech tyłozgryzu. Skala zaburzeń klinicznych jest szeroka. Składajg się na to znaczno różnico iY nasileniu, częste kojarzenie się z innymi wadami zgryzu i możliwość wyo tępowanin zarówno jako samodzielna nieprawidłowość ograniczona do postaci zgryzu, jak też nieprawidłowo;