DSC�25 (2)

zostaje przeze mnie ożywione i ożywia mnie samego. Punctum jest więc rodzajem czegoś subtelnego spoza kadru, tak jakby obraz przerzucał pożądanie poza to, co sam pozwala widzieć. Nie tylko w stronę „reszty” nagości, nie tylko do fantazmu jakiegoś działania, ale do absolutnej doskonałości istoty, do połączonych ducha i ciała. Ten chłopiec z wyciągniętą ręką, promiennie uśmiechnięty, choć jego uroda nie ma w sobie nic klasycznego i choć tylko w połowie wychodzi ze zdjęcia, przesunięty do brzegu kadru, ucieleśnia rodzaj rześkiego erotyzmu. Fotografia każe mi odróżniać pożądanie ciężkie, należące do pornografii, od pożądania lekkiego, pożądania dobrego, należącego do erotyzmu. W końcu może to kwestia „przypadku”: fotograf uchwycił rękę chłopca (sam Mattlet-horpe, jak sądzę) ładnie otwartą, w pełni oddania się; kilka milimetrów bliżej lub dalej i domyślne ciało nie zostałoby już podane z życzliwością (ciało pornograficzne, zwarte, „pokazuje się”, nie oddaje się, nic ma tu żadnej szczodrobliwości). Fotograf znalazł dobry moment, kairos pożądania.