DSC�54

in.

.. ■__1. ,	tżda 7. nich wyraża tę
	aną do trzech róźnyci
nie roz	bieżności, przekonani!
ie, zbir	gają się i uzupełniaj

F«n •ZUmienl

Trfczj ilto, oppri

kół reli

roślonazujo na możliwą płaszczyznę poi rok w ciclami trzech uniwersalnych i _; Ucjani/Szsnse pogodzenia w wyższej sy i Na kreJigię ^w ujęciu kardynalnych :

łjg ana*ów, mianowicie nnimiziuw. dynamizmu i pramonotetzmu, igii <j₍cego praobjawionie I5oga.

i: au

wy-

jest

\ Hówni*i^,rzykładzie przesuwa w czelja ² czysto wy rozumowa nogo, hczne ^na nieokreślony przedmiotowo emocjonali. tnań jtów z innymi drogami do świętości. Szczyt’ ozicje ^w próbie wprzęgnięcia ateistów w służby o^grui karkołomną ekwilibrystyką w myśl francuskiego przyśle yśli    au ridicule n'est qti’un pas.

u

\tonso ^ddorbloija niesti'.idzęnic jyjszukuje dla rozbieżny, h tci !ł»>enc2tfyubstrahowane j nadteorii, mającej je wszystkie póła ŁoanosObytui Wspólne i wyższej płaszćzyżnid. I tfżcba przyznać a,u. w tym mistrzem nad mistrza. iNikt nigdy, tak jak on, nic potrafił jwu, stopić całego dotychczasowego, poplątanego i niezgranego do->rN»ż { robku religioznawczego w jeden konsekwentny i oryginalny mo-dgtkó ^noiit- Historyk teorii religioznawczych dostrzeże w jego ckurne-ds*_u niczucj syntezie elementy zarówno animizmu, jak i dynamizmu ,t;or opartego o pojęcie nadprzyrodzonego, wszechobecnego fluidu mu* _St na, uznanie dla prac Durkheima z rozróżnieniem świętości i swic-ckości, uznanie dla Rudolfa Otto z jego koncentracją na osobi-^n odczuciu świętości, kontynuowanie klasyczni j rclacjonisty-

Sddcrblom, gdyby nie \o w służbę wyznania, jjii« gdyby nie roztrwonił wicie ćciiiicgo Czasu na u ;, jne, administracyjne, polityczne. Czyta sic; pra-.'wedtkiego uczonego z mieszanym uczuciom podziwu dia stywnorl wykładu » głębi erudycji, a jednocześnie żalu 7.a ponow.mic dośwui ! żalnej i ikl na rzecz idealizmu i miaty-:J historiozofii.

itodcr błotna

enuicię

/mc denni

sutly ml obce”, /<7cko nic

ii oby ogromny ność intelektu alalności cku-

• w /.ystkich apologetów chrześcijaństwa Sdderblom jest bez najbardziej tolerancyjny, u przez to i nujsympatyrz-

cciąga i na ateistów, widząc w nich też ••i dcc noży”. Stąd jednak zwiększone niebezpieczeństwo jego c id ziały wań pozanaukowych. Mu/, na zaryzykować twierdzenie,

.* arcybiskup szwedzki kochał się w rei i gi ach niechrześcijan-, kich. W j« go ujęciu kroczą one po jednej drodze, której kresem dia wszystkich jest krzyż. Dla bezstronnego badacza religii po-d one ujęcie zakrawa nic tylko na jawną teologię, ale i na sche-t *tN/m. Niezrozumiała przecież byłaby powszechna dziś nieuf-1» .ci niechęć do chrześcijaństwa ze strony innych wielkich religii ś iat.i, o czym pisze Radhakrishnan i do czego przyznają się sami misjonarze, jak np. Thomas Ohm ¹⁰.

Sam Friedrich Hcilcr przyznaje, że „dzieła Soderbloma o po-zachrzt ścijuńskich religiach są nie tylko kopalnią pouczenia, lecz także źródłem religijnego {Wgłębienia i ewangelicznego umocnienia”. Dwie tendencje przyświecały szwedzkiemu religioznawcy: poznanie prawdy i zużytkowanie faktów dla celów apologetycz-

• Por. jego: „Zgodnie z tym najlepsza definicja religii indywidualnej b«.dzio brzmieć: «Jc*t pobożnym ten, dla ko^o coś jest święte*, a ry om religii zinstytucjonalizowanej jem'rozróżnienie świętości I iwk kości? (/*>« Wcrdcn det Gottaglaubons. s. 175).