farmakologia 3 wykl0034

jak pirofosforany hamują mineralizację kości, chrząstki i zębiny oraz opóźniają rozwój kości. Hamują również powstawanie ogniskowych zwapnień w obrębie tkanek miękkich. Podstawową właściwością bisfosfonianów jest jednak hamowanie resorpcji kości.

Hamowanie resorpcji kości przez bisfosfoniany polega na:

1.    odkładaniu się bisfosfonianów na powierzchni hydroksyapatytu oraz hamowaniu aktywności osteokłastów przez zmniejszenie wydzielania kwasu i aktywności enzymów lizosomalnych,

2.    hamowaniu przez bisfosfoniany namnażania się osteokłastów oraz makrofagów, biorących udział w resorpcji kości,

3.    cytotoksycznym działaniu bisfosfonianów na osteoklasty (wywoływaniu apoptozy).

Przez zmniejszenie formacji osteokłastów bisfosfoniany mogą hamować również proces przebudowy kości i obrót wapnia w tkance kostnej. Osłabiają działanie parathormonu. Hamują również aktywność chondroblastów i powodują nadmierny przerost chrząstki nasadowej, a także upośledzają jej wapnienie.    Bisfosfoniany    mogą    pośrednio stymulować    aktywność

osteoblastyczną.

Bisfosfoniany słabo wchłaniają, się z przewodu pokarmowego (1-9%). Po wchłonięciu do krwi są głównie (ok. 30—70%) odkładane w kościach, a reszta jest wydalana z moczem w formie niezmienionej. Okres pozostawania w obrębie kości zależy od szybkości procesów metabolicznych w kościach.

Wskazania. Bisfosfoniany stosuje się przede wszystkim w leczeniu hiperkalcemii związanej z chorobą nowotworową lub pierwotną nadczynnością gruczołów przytarczycznych, a także w chorobie Pageta, w niektórych postaciach    osteoporozy    starczej, pomenopauzalnej i    wywołanej

glikokortykosteroidami.

Działania niepożądane. Bisfosfoniany mogą. powodować zaburzenia ze strony układu pokarmowego, czasem ból kości. Alendronian może wywołać zapalenie przełyku. Odległe skutki odkładania się bisfosfonianów w układzie

14