fiz (23)

Tabela 45.1 owania /3 od jego

69]

800	1000
310	420

46. POMIAR DAWKI PROMIENIOWANIA JĄDROWEGO NA WYBRANYCH STANOWISKACH PRACY

Prawo rozpadu promieniotwórczego

Samorzutną przemianę jądra atomowego, w wyniku której emituje ono cząstkę a (promieniowanie a), elektron (promieniowanie 0 ) lub falę elektromagnetyczną (promieniowanie r) przechodząc w inne jądro lub to samo jądro, lecz w innym stanie energetycznym, nazywamy rozpadem promieniotwórczym.

Prawo, które określa ilościowo zmianę w czasie liczby jąder rozpadających się, nazywamy prawem rozpadu promieniotwórczego. Matematycznie zapisuje się je następująco:

N(t) = N_q e'^Al;    (46.1)

gdzie N_q - liczba jąder pierwiastka promieniotwórczego ulegających rozpadowi w chwili t=0    , od której zaczynamy

liczyć czas, N(t) - liczba jąder, które po czasie t nie uległy jeszcze rozpadowi, \ - tzw. stała rozpadu, czyli wielkość, która charakteryzuje prawdopodobieństwo rozpadu pojedynczego jądra w jednostce czasu. Jej jednostką w układzie SI jest [s’¹] .

Dla różnych jąder radioaktywnych stała rozpadu zmienia się w szerokim zakresie, pokrywając dwadzieścia kilka rzędów wielkości od 1.58‘10'¹⁷    [s" ¹ ] do 2.3 10⁶    (s' ¹ ] .

Dla scharakteryzowania szybkości rozpadu wprowadza się obok stałej rozpadu następujące wielkości: