fosforylacja 3

ftłsforykicja towarzysząca przepływowi oioMMiow z wody pi NADP^ł określana jest mianem fotofosfory lacji niecyklicznej. Jednak p s\ tuaeji zwiększonego zapotrzebowania na ATP w stosunku do NADPH. /ostaje uruchomiony cyklic/ny transport elektronów, w którym uczestniczy tylko fotoukład L Nie powstaje wtedy NADPH. natomiast tworzy stę ATP. W procesie tym elektron ze wzbudzonego chlorofilu P-700 jest przekazywany poprzez kolejne przenośniki akceptorowej strony fotoukładu 1 na ierredoksynę. po czym - zamiast redukować NADP* zostaje przekazany do kompleksu cytachiwnowego h, f i następnie poprzez piastocyjanine wraca do P-700* (rys. 5.18). Temu cy klie/nemu przeply w ow i elektronów towarzyszy przenoszenie protonów przez Monę (na poziomie kompleksu eytochromo-wego b*f), tworzący się zaś gradient protonów stanowi silę napędowa procesu fosforylacji, która w tym przypadku określa ś*§ jako fotofosfory lację cy kliczny. Pow-s/ech-nie stf przyjmuje, że przebiega ona według tego samego mechanizmu (chetniosmotyc/-nego) co fosfory lacja niecykliczna.

5.1.2.5. Heterogenność Won totosyntetycznych

Wyniki badań ostatnich lat wykazały, że poszczególne składniki błon fotosyntetycz-nych są rozmieszczone w sposób niejednorodny (rys. 5.19). Fotoukład 11 znajduje się głównie w przylegających do siebie błonach w obszarze gran. natomiast fotoukład I. jak również kompleks syntazy ATP występują głównie w lamelłach stromy oraz w eksponowanych do stromy fragmentach gran. Kompleks eytochromowy b_fe/ jest rozmieszczony równomiernie w lamelłach gran i stromy. Konsekwencją przestrzennego rozdzielenia fotoukladów l i ll jest konieczność przenoszenia elektronów na stosunkowo duże odległości w obrębie błony fotosyntelyc/nej.

5.1.3. Wiązanie dwutlenku węgla w fotosyntezie

5.1.3.1. Cykl Calvina-Bensona

Produkty świetlnej fazy fotosyntezy - ATP i NADPH są zużywane do wbudowania