Ekonomika turystyki R Łazarek (184)

Bilans turystyki (według J. Jafari)

Tabela 65

Korzyści	Koszty
EKONOMICZNE
Napływ dewiz	Inflacja
Wykorzystanie istniejącej infrastruktury	Przecieki dewiz
Rozbudowa	Sezonowość
Rozwój oparty na wykorzystaniu miejscowych	Bezrobocie
zasobów i produktów	Podatność na zmiany:
Komplementarny produkt pozostałej działalno-	• polityczne,
ści gospodarczej	• plotki,
Efekt mnożnikowy	• szerzenie się chorób
Zatrudnienie:	Wahania ekonomiczne
• pełne	Niezrównoważony rozwój -gospodarczy
* na część etatu	Działalność na pokaz (demonstration effects)
♦ sezonowe	Zeszpecenie krajobrazu
* dla niewykwalifikowanych	Niszczenie zasobów
SPOŁECZNE
Docenianie własnych i cudzych wartości spo	Brak zrozumienia
łeczno-kulturowych	Operowanie stereotypami
Wzbogacenie, treści oświatowych	Ksenofobia
Międzynarodowy pokój i zrozumienie	Skażenie środowiska społecznego
Przełamywanie barier	Komercjalizacja kultury, religii i sztuki
•językowych	Działalność na pokaz
• społecznych i klasowych	Konflikty
• religijnych	Prostytucja
• rasowych	Przestępczość

Źródło: J. Jafari: Jak rozumieć strukturę turystyki, „Pmhlęmy Turystyki" 1986, nr 1/2, 5. 99.

rystycznej, rozwój komunikacji pasażerskiej, popieranie rozwoju regionalnego oraz niektórych rodzajów i form turystyki, a zwłaszcza turystyki socjalnej, młodzieżowej i agroturystyki.

Podobne działania w zakresie międzynarodowej regionalnej polityki turystycznej obserwuje się także na innych kontynentach. Jako przykład można wymienić politykę turystyczną w ramach Wspólnego Rynku Ameryki Środkowej, Międzyrządowej Karaibskiej Organizacji Turystyki, Konfederacji Organizacji Turystycznych Ameryki Łacińskiej (COTAL), czy też Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Środkowej i Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej oraz Południowoafrykańskiej Regionalnej Rady Turystyki.

Na kontynencie azjatyckim o skrystalizowanej polityce turystycznej można m.in. mówić w przypadku Międzyrządowego Stowarzyszenia Narodów Południowo-Wschodniej Azji (ASEAN) oraz pozarządowego Stowarzyszenia Turystycznego w Rejonie Oceanu Spokojnego (PATA), które zrzesza przedstawicieli organizacji turystycznych i gospodarki turystycznej z ponad 50 państw.

Można również mówić o istnieniu światowej polityki turystycznej. Kształtuje się ona na organizowanych co pewien czas pod egidą Organizacji Narodów Zjed-

187