HPIM4399

co wyinterpretowane, podejmowane są i tewłiowanc w lianę wizerunki świata codziennych czynności i rozumowali. Aktor .społeczny preparuje dla samego siebie oraz swoich alto tp wykorzystując zastane i własne składniki wiedzy społecznej, staro-nowc obrazy świata, transcendując eo ifno zasuwany sens obiektów obecnych w doświadczeniu, na nowo wy. tyczając linię łączącą minione, teraźniejsze i przyszłe wydarzenie (Schutz, I.uckmann 1973). Przygotowywanie potraw', badanie i diagnoza pacjenta, prowadzenie samochodu to tylko kilka banalnych przykładów ukazujących ustawianie zachodzącą i potencjalnie otwartą na zmiany „restaurację" i „renowację" znaczeń.

Jednakie, nawer rak banalne przykłady ukazują skomplikowanie i widopoziomowość zarówno świata, jak ludzkie* go doświadczenia. Po pierwsze, subiektywnie ufundowani aasowość doświadczeń jednostki aktualizuje się w obrębie czasowości Lłbenswtk skończoność, nieodwracalność, sytu-acyjność to limity nałożone na doświadczenia i działania wolnego cp przyjmowane przezeń za rzecz naturalną, bezdyskusyjnie daną, a przez to — wyznaczająca obszar praktycznej aktywności aktora. Na owe „absolutne” i nicmodyfi-kowalne granice nakłada się historyczność doświadczenia społecznego i jednostkowego, a dokładniej sytuacyjna konkretyzacja historycznie zdeterminowanych warunków z biograficznie ufundowaną karierą jednostki. Po drugie, świat doświadczającej jednostki uporządkowany jest wokół niej samej jako ośrodka, wokół którego koncentrują się najrozmaitsze strefy aktualnego i potencjalnego zasięgu, a także aktualne i potencjalne obszary działania, z czym ściśle związane jest pojmowanie czasu subiektywnego w kategoriach procesu, trwania, w którego trakcie antycypacje przechodzą w retencje. „Wbudowana" w ludzkie doświadczenie rctlck-

Uf* definicji tynittcji

syjność powoduje, co wydaje się szczególnie istotne w kontekście moich własnych zamierzeń, iż jednostka odnosi się nic do „gołych" obiektów, lecz do obiektów stanowiących intencjonalny korelat aktów świadomości, a zatem — by wziąć tu w „afenomenomenologiczny” nawias całe fenomenologiczne uwikłanie i niekończące się spory wokół kluczowych pojęć filozofii fenomenologicznej — działa na podstawie znaczeń, które owym obiektom przypisuje. W horyzoncie doświadczeniowym jednostki każdorazowo wyodrębniać się będą sfery o .nierównej” istotności: począwszy od tych pry-marnie istotnych, przez te. które lokują się na drugim planie, a niekiedy na obrzeżu, i skończywszy na zupełnie nieistotnych. Po trzecie, biograficzna sytuacja następuje zarówno w kategoriach horyzontów doświadczenia, interpretacji i projektów, wyznaczających przebieg codziennej aktywności aktora, jak też w postaci unikatowych sekwencji korespondujących z niepowtarzalnym nawarstwieniem doświndczcniowych składników zasobu wiedzy. Po czwarte, na wspomniane dotychczas uwarunkowania nakłada się intersubiektywność Le~ bcruwelty a dokładniej — przyjmowane za pewnik istnienie bliźnich, istot obdarzonych świadomością i przeświadczonych, iż doświadczenie innych przebiegać będzie podobnie. Społeczna aktywność jednostek i grup społecznych, oparta na podzielanej generalnej tezie o wymienialności perspektyw, przebiegać może na wiele sposobów, lokować się na najrozmaitszych poziomach anonimowości, począwszy od intymnej rozmowy kochanków, przez mocno zrutynizowane codzienne ustosunkowania i schematy działań, a skończywszy na wysoce anonimowych odniesieniach do „cywilizacji", .prawa". „historii" lub abstrakcyjnych teorii nauk mcempirycz-nych. Tc czy inne społeczne kategorie służące artykulacji własnej kariery biograficznej, społeczna pozycja aktora, soc-