HPIM4461

Andtn Gtutśtuęn

186

m_

raźnie z wypowiedzi jednego z młodych uczestników badań, którego zapytałem, jak się czuł, gdy rozpoczął samodzielne i}xie. Odpowiedział mi tak:

S.: „Myślę, że udało mi się całkiem nieźle wyjść do ipo. łeczeństwa, jeśli można tak powiedzieć. Od tamtej poty mam już na przykład drugie mieszkanie. Byłem też w do-mu grupowym, mam praktyczne doświadczenie w tym względzie. w lecie pracowałem i temu podobne Żaden zwykły miody człowiek nie powiedziałby, k uda-to mu się uytf do społeczeństwu. Dzięki (/oświadczeniu, jakie zdobyłem b/dhfc udział w pracach nad realizacją reformy w adresie integracji, od razu rozpoznałem io wyrażenie, tak typowe dla żargonu integracyjnego. W Szwecji często jjc mówi, ic celem reformy jest integrowanie ludu polepią najd) jyć/mkcniii do społeczeństwa. Wydaje się, ic Sven wtwipku i tym traktował siebie jak żywy projekt integracji. Silne publiczne poparcie tego projektu, w czasie trwania re-form, może w istotny sposób tłumaczyć jego przekonanie o tym, żc mimo upośledzenia ma prawo do akceptacji w róż* nycl środowiskach społecznych, Zgodnie i mo/) ititeprm* cj;j on, /tgo rodiina i inni ludzie, przeświadczeni o tym, ic upośledzenimjqprawo do akceptacji w zwyczajnych środo* wiskich spoteanych, wychwycili główne e/cmen ty i ideolo-giiintegracjiinormalizacji, im id podmie skonstruowali v/m;j wiaję lekkiego upośledzeni* umysłowego. Dyskurs ni

vat integracji dał bnowi i innym członkom pumę lenia integracji społecznic zikotmonj reprezentacje

U umysłowego, Kcpmocję, hóia daje ipii

' mdi w i umla oknu własnej d

/

wpm Jo in((gracji i akceptacji.

r

ijłfWW^11,

autonomia

187

jpolcajiej. jaką jest równość. Zgodnie z retoryką państwa opiekuńczego, idea ta jest często przywoływana, gdy jest mowa

0    potrzebie uuparcia słabszych grup, w celu zapewnienia im _równvch szans w życiu. Warto zauważyć, że terminu „słaby” _c?rsto używali sami badani, a także ich rodziny (por. wypowiedź matki Svena i Bcrit powyżej). Jak widać z opisu wła-jfltj osoby przedstawionego przez Pię i Kallcgo, idea równości realizowana przez prawo do specjalnego wsparcia w szkołach

1    pracy była zakotwiczona w obrazie własnym badanych jako ojobź lekkim upośledzeniem umysłowym. Koherencję po-iniędzy, po pierwsze, perspektywą ujawnianą przez badane osoby, ich kolegów i rodziców, po drugie, ideologiami integracji i normalizacji i po trzecie polityką państwa opiekuńczego można przedstawić w sposób następujący:

	1	II	ni
Gubina ptnpdttywa	powolny/tbbW upośledzony	ale poiiidający prawu do akceptacji w zwyczajnym i>tiu (akola. prau. dom)	dzięki wsparciu i pomocy innych
Upołlctl/cnic —wyrażenia idtolopc/nr	Ludzie z upośledzeniem!	mafi tpalccuic praw0 do nrycwjłwyo mu wśród innych ludzi	dbęfa ♦potocznemu «nparou/po®oc*
Zgodnie z definicją upotled/rnu Ihuniiicaf/) walliip, WHO: Ufwltdunit i/n symbirm HitwytwrtMtfcrjp wptnu mób t upoMunim (diukikty) lub fmtgo tjfu ililont,} (wtikntu) 1
Idei .utftnbulLi rrup balu tłabyh"
Opieki ■potoczna — •yraienu ideologiczne	daby	lea równy	dzięki wsparciu

Rys. 1 Trzy podstawowe elementy społecznej reprezentacji osób z lekkim upośledzeniem umysłowym