Geotechnika  12

Badania wykazały, że wytrzymałość na jednoosiowe ściskanie naleje 1I wzrostem wysokości próbek. Przyjmuje się, że próbki kształtu cybsdryczae^o powinny mieć Średnicę równą wysokości.

Na podstawie licznych badań L. J. Baron wyprowadził wzór empiryczny^ umożliwiający przybliżone obliczenie wytrzymałości na jednoosiowe ściskanie próbek o różnej średnicy, jeżeli znana jest wytrzymałość próbki o określonej średnicy. Wzór ten na postać:

Rei = Ret . N/m^:

,2

gdzie:

Rc\ - wytrzymałość na jednoosiowe ściskanie próbki cylindrycznej o średnicy d\ i wysokości h\ = d\, N/nf,

Rrf - wytrzymałość na jednoosiowe ściskanie próbki cylindrycznej o średnicy di i wysokości hi^m rfj, N/nr.

Wzór daje zadowalające wyniki dla średnic mniejszych od 0,2 m. Badania

na próbkach o kształcie sześcianów są rzadziej stosowane, z uwagi na trudności w przygotowaniu próbek o równoległych i prostopadłych płaszczyznach.

Przy nieznacznym uwarstwieniu skały lub gdy są widoczne płaszczyzny

podziclnc

się prosto

W przy

pndku wyraźnego uwarstwienia przeprowadza się dodatkowe badanie wytrzymałości na ściskanie w kierunku równoległym do warstw. Skały nieuwarstwione bada się na ściskanie w dowolnym kierunku. Różnice wytrzymałościowe próbek

ściskanych równolegle do uwal

■ podaje się w proca

próbek ściskanych prostopadle do uwarstwienia Podczas ściskania próbek obserwuje się przebieg ich kruszenia, to jcsl sposób powstawania odłamków, występowanie cieczy itp.

W czasie wykonywania próby ściskania nacisk wywiera się równomiernie « . „i [(szybkość wzrostu ciśnienia ok. 1 + 2 MPa/s). Pomiary powtarza się kilkakrotnie i(6 * 10 razy) i wylicza się wartość średnią arytmetyczną.

W celu sprawdzenia, czy obliczona wartość średnia jest wartością najhar-

tewŚJłonaalny; up leslem X Kolmogorim

Przygotowanie próbek o prawidłowej formie geometrycznej jest dość

a-w=nicktórveh skalach wręcz niemożliwe. np_gdy próbki yjgl