IMAG0601

&iv»f

jKkl

mgtf świeckie. Należy do nich Alhadżi Umaru (1858-1934). Al-hadźi pisał zarówno w języku hausa, jak i arabskim. Jego twórczość gjjmuje oczywiście tematy religijne, ale także i świeckie. Alhadżi odebrał doskonałe wykształcenie religijne w dziedzinie teologii, eg-zegezy koranicznej, prawa muzułmańskiego i tradycji (sunna). Po wielu podróżach po zachodniej Afiyce w 1891 r. osiadł w mieście Salaga, gdzie założył własną szkołę religijną. W 1896 r. został zmuszony do opuszczenia miasta i zamieszkał w Kete Karaczi, gdzie jego dom stał się centrum życia naukowego i intelektualnego i gdzie około 1900 r. został wybrany na imama tamtejszej gminy muzułmańskiej. Jednocześnie cały czas był związany z kręgami suficki-mi. Wprawdzie jego pisarstwo obejmuje także prozę oraz przekłady z arabskiego, ale najważniejsze są utwory poetyckie. Wskazać tu należy przede wszystkim na poematy historyczne i patriotyczne. Znaczna część wierszy Alhadżiego Umaru była poświęcona problematyce religijnej, głównie kaznodziejskiej (tzw. wa/cokin wa’azi). Wśród ciekawszych jego utworów wskazać można na przeróbkę słynnej Burdy Al-Busiriego pt. Tarbi al-Burda²⁴.

Uwagi o hausańskiej twórczości ludowej

fi

Jednym z najważniejszych przejawów kultury hausańskiej jest lite-i ratura ustna, czyli, jak słusznie chce współczesna teoria literatury -Ą oratura. W tym kontekście szczególne miejsce zajmują bajki, stanów wiące główny zrąb tej twórczości. Wiadomo, że bajki, przejaw „h> dowej mądrości”, stanowią wierne, choć metaforyczne zazwyczaj odzwierciedlenie procesów i stanów społecznych i kulturalnych, często także politycznych i religijnych. Korpus bajki hausańskiej obejmuje w uproszczeniu dwie zasadnicze warstwy: przekazy dotyczące okresu przedmuzułmańskiego oraz okres islamu. Klasyfikacja

//Q14) — nnt?łn luriu f-fnt