MG!76

• z próbki (2)

^E22 ¹ V12*

co pozwala na sprawdzenie poprawności wyznaczonych stałych, które muszą spełniać warunek symetrii (4.21)

W wyniku przeprowadzonej próby rozciągania na próbce (S) wyciętej pod kątem 45° do osi / i 2 otrzymuje się

KJ-MS-

Po podstawieniu do wzorów (4.28a) -r (4.28c) wartości kąta <p = 45° ([^Enf^/4 r [EnY¹⁴] “zyskuje się

Otrzymuje się więc z próbek©,©,© komplet stałych sprężystych opisujących prawo Hooke’a w płaszczyźnie 1—2. Postępując analogicznie, w płaszczyznach 2—3 i 1—3 (rys. 4.9) uzyskuje się komplet stałych opisujących macierz podatności ortotropii (4.25), pozwalającą zapisać pełne prawo Hooke’a ciała ortotropowego w głównych osiach ortotropii (patrz zależność (4.26) i (4.27)).

W szczególnych przypadkach ortotropii (rys. 4.6b), gdy np. w płaszczyźnie 1—2 występuje w wyniku struktury badanego materiału równość modułu

E m E—

‘*11    *72*

w celu wyznaczenia kompletu stałych sprężystych opisujących prawo Hooke’a w tej płaszczyźnie wystarczy przeprowadzić badania jedynie na dwu próbkach © lub © i ©.

Wyznaczenie 2?,,, E^, v_2l i pozwala na określenie charakterystyki technicznej [2s_J|J' ■ [£]*

(4.46)

I l , . ,    , ,

- = ——asurip - B sin 2 <p,

W ^Eu

gdzie:

1	1
Bn "	Bjz
1(1	t 1 « ^V2I	1
	+ — +2 —“
^4[^£n	^22 Ą|

2 Analiza doświadczalna

⁴*¹'³

Technika pomiarowa stosowana do poszczególnych próbek jest identyczna technika pomiarowa w ćwiczeniu dotyczącym wyznaczania stałych spręży-ch materiału izotropowego (punkt 4.1.2.2). Badaniu poddane zostają próbki vcię^{te z} Piskiego kompozytu epoksydowo-szklanego o wzajemnie ortogo-^_nym ułożeniu włókien (tkanina szklana). W zależności od rodzaju tkaniny od liczby włókien wzdłuż poszczególnych kierunków) otrzymuje się jaski materiał ortotropowy o różnych modułach (tzw. tkanina modułowa)

jub równych modułach (tzw. tkanina satynowa)

I!! * "22 *

W pierwszym przypadku do badań stosuje się trzy próbki: (7), (D, (D (rys. 4.9), a w drugim wystarcza badanie tylko dwu próbek: (7) i (3). W badaniach wyznacza się E_n, v₂₁, E₂₂, [JS]l5, [v]J_J. Ze związku (4.45) oblicza się Ggg, a następnie na podstawie (4.46), przyjmując krok co 5°, oblicza się i rysuje charakterystykę techniczną [£]*.

4.2. Doświadczalne wyznaczanie współczynnika czułości tensometru — stałej tensometru

4.2.1. Podstawy teoretyczne

Celem ćwiczenia jest przedstawienie doświadczalnej metody wyznaczania współczynnika czułości tensometru elektrooporowego, nazywanego również stałą tensometru. Jest to podstawowy parametr każdego tensometru, którego znajomość umożliwia określenie odkształceń poprzez pomiar wielkości elektrycznych. Poprzednio podano wzór (3.5), określający współczynnik czułości tensometru, mianowicie

_k.l.₂v.A£l.    (4.47)

P c

Wzór ten nie jest wygodny do obliczania współczynnika czułości, gdyż nie jest dokładnie znana zależność zmiany oporności właściwej drutu (z którego wykonany jest tensometr) od odkształcenia. W praktyce współczynnik czułości k wyznacza się doświadczalnie na podstawie tzw. charakterystyki tensometru, którą określa się korzystając z zależności względnej zmiany oporu tensometru od jego odkształcenia utożsamianego z odkształceniem podłoża, na którym jest on naklejony. Zależność ta (wyprowadzona w punkcie 3.2) ma postać