MG"10

Jak wynika z wykresu, dla p ■ u-, czyli p = 1, występuje maksymalna wartość współczynnika a dla tłumienia 2 n bliskiego zeru. Następnie wartość ta dąży do jedności, w przypadku rosnącego p. Oznacza to, że amplituda drgań przy większych częstotliwościach będzie dążyła do wartości q₀.

Wykorzystując uprzednio wprowadzone oznaczenie (5.3) i (5.10) można zbadać, jaką wartość osiąga q₀

_ ^2wi« _ ^2wi«<*o _    (5.19)

^q° m    k k '

W tym przypadku q₀ jest statyczną strzałką ugięcia układu drgającego, wywołaną siłą równą co do wartości wypadkowej sile bezwładności 2 B₀ obydwu mas m,, obracających się z prędkością kątową p, równą częstości drgań własnych (t>₀.

Analizując dalej dochodzi się do stwierdzenia, że amplituda drgań wymuszonych będzie dążyła do wartości q_Q% niezależnie od wielkości współczynnika tłumienia y. Maksymalne wzmocnienie drgań wystąpi w okolicy p = i, przy czym dla rosnących wartości y ekstremum przesuwa się w kierunku częstości większych od częstości drgań własnych układu &>₀.

Jak wynika z rozwiązania równania (5.11), wychylenia Xj drgań wymuszonych są opóźnione w fazie względem siły wymuszającej o kąt 0. Wielkość tego opóźnienia zależna jest także od częstości p i współczynnika tłumienia 2ji. Jak wynika z drugiego związku (5.11), kąt 0 wynosi n/2 dla o>₀ * p. a 0 • u, a P — ••. Przebieg zmian 0 ■ /(P) dla różnych wartości współczynnika tłumienia y przedstawiono na wykresie (rys. 5.6).

175