MG"14

Rys. 5.11

Jako wynik próby przyjmuje się wartość udamości KC określoną _W2or (524) oraz charakter zniszczenia próbki. Na rys. 5.12 pokazano kształt podnó^ i ostrza bijaka oraz sposób ułożenia próbki. Wszystkie zasadnicze wymfr? podpór i bijaka są podane w normie.

W próbie tej stosuje się próbki z karbami w kształcie litery U albo kształcie litery V (rys. 5.13). Należy zaznaczyć, że próbki o wymiarach b = 5; 7,5 mm stosuje się wówczas, gdy nie jest możliwe wycięcie z badanego materiału próbek o szerokości b - 10mm. Oznaczenie udamości obejmuje podanie: typu karbu, maksymalnej energii potencjalnej młota — E_mtx, głębokości karbu — (a -h) i szerokości próbki - b, według następujących schematów

KCUE^/ia-hyb lub KCVE_m/b.

55

b = 5;7,5;10

Na przykład KCU150/2/5 = 30J/cm² oznacza udamość wyznaczoną na próbce o szerokości b ■ 5 mm z karbem typu (/, o głębokości a- h = 2 mm, badanej za pomocą młota o maksymalnej energii E_m„ = 150 J. Dodatkowych liczb nie podaje się w przypadku gdy:    = 300J, b = 10mm,

a - h ■ 5 mm (dla próbki z karbem U) i a h =2 mm (dla próbki z karbem V). Przykładowo KCV ■ 20 J/cm² ozna- ₀j cza udamość dla próbki o szerokości

b • 10 mm z karbem V, badanej przy użyciu \    /

młota o energii » 300 J.

Rys. 5.14

Rozróżnia się trzy charakterystyczne rodzaje przełomów (rys. 5.14):

a)    przełom poślizgowy; próbka została zgięta, pęknięcie nastąpiło przy znacznym odkształceniu trwałym (po przekroczeniu granicy plastyczności),

b)    przełom rozdzielczy (kruchy); próbka pękła, nie wykazując widocznego odkształcenia trwałego.