P1010920 (2)

monarchy

SVTlf»

Mtedstawt* S*I ^wuętyeh: .... ohri»

syw	'JĆ	sohi	jj,
;,\S1	v*ia	u ar	ri też r>
pośród		Bo*	yvh taje
	TO	jest	wykon
A\Y	zie	umieszczeń
	ha	rdy	bardzo.
iłosz	OS*	> 0	Chrustu

»,-«? i -> .sk-4c» uraiest-

kie B;\rego i Nowego k w Bibbi moskiew-carski wizerunek tu i.^ta^waniora mo

*	asa saś	:rain TV
	,-n V wy^ą	PioK
Kit		Ałel
	juszowi	Jam

t\V £\ i*

.. \ AUCZIIW

ski,	ponieważ t	tych ceremonii	MChoWU	na zostaje
dym	ie strona w i	id&iałna, w noc;	jfwistoóci	aa& koror	rują
1 na	niaszrsają ci	zra biesy na roak	a5. diabła	(patrz 0 t	ymt
Wri	emiennik Iwana Timofiejew		►a — RJ	IB, xm	kol.
a * Z;	por, Wal di	onbierg, 1929, >%
O	charyzmaty	rcznyro rozumień	iu władz	y carskiej	(sa-
kral	uaeji mona'	rchy) mówi równ	uez takH	? zjawisko	jak
carów ic—-samoz		w ańcy Ba moi w	ancv poi	iawiają sl<	1 na
Rus	i po ustanowieniu stabilnej władze c			arskiei a	przy
tym	zgłaszają	pretensję do sa	krainę go	1 statusu	cara
(eSJ	aienski, 198	2), Iłodzcem do	pojawię	ma się s	1 mo
twa	óćó\v było	naruszenie nati	iralnego	porządku	na—
stęp	stwa tronu.	Właśnie w taki	eh waru	nV ach poj	awia
się	problem, ci	•y na tronie zasiada au		tentyczny	car,

iCgO

rw: w. kmre głoszono o Cłu^tiusie'^ZO/?5a, jj 3/4*4 cor s. FVStoi^J portret rządzącego monarchy poj£

1721 roku

Koncepcja szczególnej charyzmy cara w sposób radykalne *zmieniła Tradycyjne poglądy: przeciwstawi*' nie sprawiedlnrego i niesprawiedliwego cara zmieniło w przeciwstawienie cara autentycznego i niemi ten-recinego. W tym kontekście słowo pratciednyj nx\ie oznaczać nie ..sprawiedliwy", lecz „anten ty orny", naic-miast ..autentyczność" z kolei jest zdeterminowana mer Boro wy hrabstwo. W ten sposób nie życie, ale predesTynacja określa prawdziw ego cara. Rodzi się pry yr.i problem rozróżnienia cara autentycznego i car* ałsrywego. co nie podlega racjonalnym decyzjom: jeóli r-ten tyczni carowie otrzymują władzę od Boga. to fał* ~ywi carowie otrzymują ją od diabła. Cerkiewny ^brręi świętego koronowania cara i namaszczeni* Tryzmem (gr. myron) nie daje fałszywemu carowi ł* ^k i problem ten stwarza moiliwość walki różnych pretendentów* io tego statusu, Borys Godunow i Wasyl Szujski, mimo autentycaixdci ich. wstąpienia na tron, mogą nie być uznani za a u Urn tycznych carów (por. na przykład u Iwana Timofiejewa — RIB. XIIt. kol. 328. 389). Okazują się oni swego rodzaju samozwańcami („fałszywymi carami", „wątpliwymi carami” itd,). Obecność samozwańca na tronie prowokuje ^jawienie się innych samozwańców; odbywa się jakby kon-kurs carów. których każdy pretenduje do w\^vbran-$Uva. Jakkolwiek byłoby to paradoksalne, u podstaw takiej sytuacji psychologicznej może kryć się właśnie przekonanie, że sądzić o tym, kto jest autentycznym carem, powinien nie człowiek, ale Bóg. IVm samym fenomen samozwańców jest pełnoprawnym i logicznie usprawiedliwionym następstwem sakralizacji władzy carskiej.

1.2,1. Od momentu przyjęcia tytułu „car” rosyjscy monarchowie zaczynają być traktowani jako ludzie obdarzeni szczególnymi charyzmatem, Sakralizacja monarchy. którą obserwujemy, nie stanowi sama w sobie zjaw-.śka wyjątkowego, Następ wała ona w Bizancjum i w Europie Zachodniej (por. Ga$quet» 1879; l\\iskal-skv, 1972; Kantorow.cz, 1957), Jednak00 ani w ł£.:jan-cjum, ani w Europie Zachodniej sakralizacja monarchy nie w ąre się tak be:pośrednio 1 problemem autentyvz'-nośei. Chociaż natura charyzmatu monarchy mogła bvć