JAZDA W STYLU WESTERN W REKREACJI CZ. IV
W poprzednim artykule nie opisałem szczegółowo wędzidła zwykłego typu snaffle bit,
co spowodowało święte oburzenie... Jeszcze raz chcę poinformować, że artykuły te piszę na
potrzeby szeroko rozumianej rekreacji, lecz skoro jest takie zainteresowanie to posłużę się
przepisem AQHA: wędzidło typu snaffle bit oznacza wędzidło z pierścieniami O, D lub
wędzidło zawiasowe o średnicy do 100 mm. Światło pierścienia powinno być wolne od części
wodzy, czanek, lub innych dodatków, powodujących powstanie dz
wigni. Ścięgerz musi mieć
przekrój okrągły, owalny lub jajowaty, a metal, z którego jest wykonany musi być gładki
niczym nieowinięty (może również być nałożony metal ale także gładki). Elementy ścięgierza
powinny mieć średnicę co najmniej 8 mm  średnica mierzona jest w odległości 25 mm od
pierścienia, powinna maleć do środka wędzidła. Ścięgierz może być dwu- lub trzyczęściowy,
w przypadku trzyczęściowego  część środkowa może być pierścieniem o średnicy max. 32
mm, leżącą płasko w pysku konia. Dodatkowe wyposażenie wędzidła to pasek skórzany,
który zakładamy na pierścienie. Pasek ten zabezpiecza koński pysk przed wciąganiem
pierścieni do pyska konia przez niewłaściwe pociąganie (szarpanie) wodzami w prawą lub
lewą stronę.
Wsiadanie i zsiadanie.
Mając osiodłanego konia zawsze przed wsiadaniem sprawdzamy, czy wszystkie paski
mocujące siodło są wystarczająco naciągnięte. Podchodzimy do konia z lewej strony.
Zdjęcie 1
ZDJ
CIE NR 1. Przyjmujemy frontową pozycję twarzą do konia. Dzięki takiemu ustawieniu
możemy z łatwością obserwować głowę, jak też i zad konia, co ułatwia nam kontrolę nad
1
koniem. W lewą rękę bierzemy wodze, tak, aby nie były zbyt krótkie, ponieważ będą działały
na konia wywołując reakcję cofania się, lecz również nie mogą być zbyt luz
ne, ponieważ w
momencie niekontrolowanego ruchu konia do przodu będziemy potrzebowali zbyt dużo czasu
na zebranie wodzy i zatrzymanie konia za ich pomocą.
Zdjęcie 2
W lewej ręce trzymamy wodze i tą samą ręką chwytamy za grzywę konia przed
przednim łękiem siodła, natomiast prawą ręką chwytamy za rożek przy siodle. (ZDJ
CIE NR
2).
Zdjęcie 3a
Zdjęcie 3b
Lewą stopę umieszczamy w lewym strzemieniu tak, aby czubek buta skierowany był w stronę
łopatki, co w znakomity sposób zapobiega uderzeniom, czy też naciskom na brzuch konia.
Następnie przenosimy ciężar naszego ciała na lewą nogę umieszczoną w strzemieniu
(ZDJ
CIE NR 3A). Następnie energicznie i płynnie (starając się nie wciągać na konia)
podnosimy się na lewej nodze trzymając ramiona prosto. (ZDJ
CIE NR 3B). Wzrok mamy
skierowany przed siebie, przekładamy prawą nogę nad siodłem i zadem konia na prawą stronę
siodła i siadamy wygodnie, umieszczają prawą stopę jak najszybciej w strzemieniu. Zsiadanie
2
wymaga dokładnego odwrócenia postępowania jak przy wsiadaniu. Wsiadanie i zsiadanie
wymaga wielokrotnego powtarzania. Podczas zsiadania dużym problemem jest niespokojny
ruch konia, celowo pomijam ten problem, ponieważ na tym etapie podczas pierwszych prób
zsiadania potrzebna jest pomoc ze strony trenera lub instruktora, który w razie potrzeby
przytrzyma na konia.
Zdjęcie 4  Pozycja w siodle.
Siedzimy wygodnie w siodle, nasze pośladki wsparte są o tylny łęk siodła, nogi luz
no
opuszczone, łydki delikatnie przylegają do boków konia, kolana nie ściskają konia, a wręcz
przeciwnie  są odsunięte od końskich boków. Biodra, ramiona i kręgosłup są rozluz
nione,
ręce lub ręka (w zależności od sposobu trzymania wodzy) wyciągnięte do przodu znajdują się
przed rożkiem siodła. Mając taką pozycję sprawdzamy, czy mamy dobraną właściwą długość
puślisk. W stylu western jez
dzimy na trochę dłuższych puśliskach niż w jez
dzie klasycznej.
Samodzielne dopasowanie długości puślisk z ziemi nie jest praktykowane, gdyż najlepszą
metoda sprawdzania jest stanie w strzemionach tak, aby nasz pięty znajdowały się poniżej
podbicia i sprawdzamy, czy przestrzeń pomiędzy naszymi pośladkami a siedziskiem siodła
jest wystarczająco duża  sprawdzamy czy nasza dłoń da się luz
no włożyć w tą przestrzeń 
jeśli tak  oznacza to, że osiągnęliśmy maksymalną długość strzemion. W miarę
zaawansowania treningów będziemy wiedzieć, jaka długość jest najlepsza. Po dopasowaniu
długości puślisk sprawdzamy, czy nasz dosiad jest zrównoważony. Jestem zwolennikiem
dwóch linii biegnących prostopadle do ziemi. Pierwsza linia to bark  biodro. Konstrukcja
siodła westernowego nie pozwala na ustawienie pięty tak, by ta linia przebiegała przez tył
3
pięty, co jest możliwe i wymagane w jez
dzie klasycznej, w przypadku jazdy w stylu western
przy takim ułożeniu pięty musielibyśmy pochylić się zbytnio do przodu, co byłoby
wytrąceniem z równowagi. Druga linia przebiega przez przód kolana i czubek buta,
przesunięcie stóp do przodu doprowadza do zaniku współpracy z koniem i jez
dziec staje się
pasażerem, a nie reżyserem jazdy. Stopy głęboko ułożone w strzemionach, pięty niżej niż
podbicie stopy. Ten dosiad daje nam harmonię, współpracę konia z jez
dz
cem.
WODZE.
W rekreacji nie używamy dwóch oddzielnych wodzy. Sposób trzymania wodzy
generalnie można podzielić na dwa sposoby: oburącz i jedną ręką (ZDJ
CIE NR 5A).
Oburącz  jest to sposób, który poza rekreacją używany jest przy szkoleniu młodych koni i
często przy wprowadzaniu korekt treningowych, przy wykonywaniu trudnych elementów
szkolenia, często w rozgrzewce przed zawodami. Przekładamy prawą wodzę przez kark konia
na jego lewą stronę, a lewą wodzę na prawą stronę, następnie chwytamy dwie wodze po lewej
stronie szyi konia lewą ręką i dwie wodze po prawej stronie szyi konia prawą ręką.
Regulujemy długość wodzy tak, aby nie było zbyt dużego nacisku na wędzidło i staramy się
trzymać dłonie prostopadle do ziemi. Dłonie całe zaciśnięte na wodzach, kciuki zamykają
uścisk na wodzy, ręce wyciągnięte do przodu znajdują sie przed gruszką siodła.
Charakterystyczne jest utworzone półkole z wodzy pomiędzy lewą i prawą ręką. To półkole
świadczy o prawidłowym trzymaniu wodzy i rozluz
nieniu w łokciach i ramionach (ZDJ
CIE
NR 5B).
Zdjęcie 5a
Zdjęcie 5b
4
SPOSÓB KALIFORNIJSKI
Wodze trzymane są w lewym ręku. Ręka uniesiona jest nieco nad gruszką, wysunięta do
przodu. Koniec wodzy trzyma się w prawej ręce w okolicy prawego biodra. Żadne palce ani
mały, ani wskazujący nie są układane pomiędzy wodzą (ZDJ
CIE 5C).
Zdjęcie 5c
STYL REKREACYJNY
Obie wodze trzymamy w lewej ręce z kciukiem na wierzch. Wodze przechodzą przez rękę
pod małym palcem, są ułożone tak, żeby nie przechodziły pod kciukiem. Reszta wodzy
trzymana jest w prawej ręce na wysokości prawego biodra. (ZDJ
CIE 5D).
5
Zdjęcie 5d
TRZYMANIE WODZY W SPORTOWEJ JEy
DZIE JAK TEŻ W REKREACJI.
Wodze trzymamy w dłoni trzymając je palcem wskazującym i przyciskając kciukiem -
nadmiar wodzy spoczywa po prawej stronie jeżeli trzymamy wodze prawą ręką, a po lewej,
jeżeli trzymamy wodze lewą ręką. (ZDJ
CIE NR 5E).
Zdjęcie 5e
Cdn.
6