3582310433

a) , ceny w krótkim okresie czasu są sztywne, nie reagują na wzrost podaży pieniądza. Powoduje to nadpłynność pieniądza na rynku. Wzrasta podaż realna pieniądza i nominalna. Ma to wpływ na cenę pieniądza(jak jest duża ceny spadają). Jeżeli % spada nastąpi odpływ kapitału zagranicą. Waluta tego kraju deprecjonuje się na skutek odpływu kapitału.

b) . oczekiwania co do kursów w przyszłości. Na skutek wzrostu podaży pieniądza ceny pójdą w górę (dłuższy okres czasu). Ceny idą w górę, siła spada, powoduje to deprecjację w przyszłości. W przypadku takim sprzedajemy walutę teraz. Silna deprecjacja spowoduje, że eksport stanie się konkurencyjny i nastąpi jego wzrost. Powoduje to napływ waluty obcej. Waluta krajowa się umacnia. Wzrost popytu na walutę krajową powoduje wzrost %.

TEORIA KURSU RÓWNOWAGI BILANSU PŁATNICZEGO:

Powstała na przełomie lat 30/40. Twórcą był John Robinson. Według jej twórców kurs walutowy zależy od salda bilansu płatniczego. Kurs jest w równowadze gdy bilans płatniczy jest w równowadze. Jeżeli saldo bilansu płatniczego jest ujemne to mniej walut jest obcych jest na rynku. Następuje deprecjacja waluty krajowej. Może być spowodowane odpływem kapitału, ujemnym bilansem handlowym. Gdy jest dużo walut obcych to następuje aprecjacja waluty krajowej. Umacnianie się/słabnięcie waluty zależy od bilansu płatniczego.

WADY:

-    zależność dwustronna kursu od bilansu płatniczego,

-    nie uwzględnia wpływu wartości rezerw na kurs walutowy TEORIA PARYTETU STÓP %:

Kurs walutowy zależy od stóp zwrotu.

Stopa zwrotu- oprocentowanie, zysk, rentowność kapitału.

Przy dwóch walutach uwzględniamy zmienność kursu. Równowaga jest gdy stopy zwrotu są takie same. Gdy nie ma równowagi następują zmiany na rynku. Kapitał przepływa tam gdzie jest wysokie %.

TEORIA PORTFELOWA:

Różne rynki, różne ryzyko. Aktywa nie są substytutami, ważne jest ryzyko. Duża podaż obligacji może spowodować spadek ceny. Płynność rynku jest bardzo ważna. W przypadku rynków płytkich duża transakcja zmienia znacząco cenę. Inwestor żąda premii za to ryzyko.

7.11

WYMIENIALNOŚĆ WALUT:

Standardy wymienialności walut:

a) , zewnętrzna,

b) . według wymagań ósmego artykułu statutu międzynarodowego funduszu walutowego,

c) . wymienialność całkowita.

Koniec lat S0 początek 60. Kraje wysokorozwinięte (Francja, Niemcy, Belgia) wprowadziły standard wymienialności zewnętrzny. Obecnie to kraje średniorozwinięte. Według I standardu to około 160 krajów. Ograniczenia dotyczą rezydentów i nierezydentów, nie stosuje się ograniczeń w stosunku do należności obcokrajowców.

II STANDARD:

Najpowszechniejszy, jest tu waluta polska. Od 19% jest wymieniana według tego standardu. Kraj, który wprowadza ten standard zobowiązuje się, że nie będzie stosował ograniczeń odnośnie rezydentów i nierezydentów w zakresie płatności z tytułu transakcji bieżących (ograniczenia może stosować wobec nich w zakresie transakcji kapitałowych i krótkoterminowych). Ograniczenia z czasem są znoszone. Kraj zobowiązuje się do stosowania jednolitego kursu walutowego, tzn. że kurs nie może być zróżnicowany ze względu na rodzaj transakcji. Kraj zobowiązuje się, że bank centralny będzie wymieniał waluty. Musi być gotowy na wymianę waluty swojej/obcej.

Warianty tego standardu:

a) . I wariant- rezydenci danego kraju mogą zakładać rachunki walutowe w bankach zagranicą, nie muszą sprowadzać waluty do kraju i odsprzedawać jej państwu.

b) . II wariant- rezydenci nie mogą otwierać rachunków walutowych w bankach zagranicą, muszą sprowadzić walutę do kraju. W kraju mogą otwierać rachunki walutowe w bankach, nie muszą odsprzedawać waluty obcej państwu.

2