3582316340

PKWIiTCh	Ćwiczenie: 1	Data: 24.01. 2001
GR. 34 Zespół nr 1	Sprawozdanie zbiorcze
Rynduch Zygmunt	Temat: Wyznaczanie ciepła parowania	Ocena:
Mierzwa Rafał	cieczy z pomiarów prężności
Mielnik Michał	pary metodą izoteniskopową.

Część teoretyczna.

W stanie równowagi dynamicznej występuje stałe stężenie pary nad cieczą, oznacza to, że szybkość parowania cieczy i szybkość skraplania pary są sobie równe. Para znajdująca się w równowadze z cieczą nazywana jest parą nasyconą, a jej ciśnienie prężnością pary nasyconej. W stałej temperaturze prężność pary nasyconej nad daną cieczą jest stała i charakterystyczna dla tej cieczy. Z podwyższeniem temperatury zachodzi wzrost prężności pary nasyconej, jest to spowodowane ze podwyższeniem energii kinetycznej cząsteczek. Zwiększa to ilość cząsteczek cieczy, które mogą pokonać siły spójności i wyparować. Związek miedzy prężnością pary nasyconej, a temperatur przedstawia równanie Clausiusa - Clapeyrona.

dp _ AH

dT ~ RT²

lub inna postać;

dp AH dT ~T-[V_p -V_c)

gdzie:

AH- molowe ciepło parowania R- stała gazowa (8,3l4[J/molKj)

V_p- objętość molowa pary V_c- objętość molowa cieczy

Temperatura wrzenia jest to temperatura, w której prężność pary nad roztworem równa jest ciśnieniu zewnętrznemu.

Pomiaru prężności pary dokonuje się zazwyczaj dwoma metodami:

a)    dynamiczną, w której ustala się w aparaturze określone ciśnienie pary nasyconej, a następnie mierzy się temperaturę wrzenia pod tym ciśnieniem;

b)    statyczną, w której przy ustalonej temperaturze mierzymy prężność pary nasyconej. Pomiaru dokonujemy dla różnych temperatur. Metodę tą nazywamy też izoteniskopową.

Rys. Schemat aparatury próżniowej do izoteniskopowego pomiaru prężności pary cieczy:

A - manometr rtęciowy, B - zbiornik buforowy, C - izoteniskop, D - naczynko termostatowe, E - rurka kapilarna, F - mały zbiornik buforowy, G - chłodnica